Við ókum frá Kashan, hvar við höfðum átt tvo ánægjulega letidaga, og áleiðis til Tehran með viðkomu í hinni helgu borg Qom. Þar lærði Kohmeni sín trúarofstækisfræði en Qom hefur verið trúar og kennslusetur í margar aldir. Þar sá ég loks birtingarmynd trúarofstækisins sem ég hef leitað að um allt land. Konur svífa allar um í Belfigordressinu og ekki er þverfótað fyrir imömum með hvíta eða svarta túrbana eftir því hversu náin fjölskyldutengsl þeir hafa við spámanninn. Þegar við reyndum að komast inn í trúarkomplexið ( ég með chadorinn tilbúin til að mæta öllum kröfum) var okkur endalaust vísað á aðrar dyr. Þegar svo loks okkur var hleypt inn kom þar strax aðsvífandi ungur maður sem vildi einlægt greiða götu okkar. Fyrst þurfti að sækja um skriflegt leyfi fyrir aðgangi, þegar það var komið var farið með okkur í „ foreign relations skrifstofuna“ þar átti að upplýsa okkur um unaðssemdir múslimskunnar og þegar við bentum kurteislega á að viðværum túristar og engan vegin á leið í trúarskipti þá var okkur sagt að við yrðum að hypja okkur út, mættum þó taka myndir ef okkur hugnaðist. Æ svona „ holyer than thou“ kjaftæði fer í taugarnar á mér, eins og raunar allt fólk sem þykist yfir annað fólk hafið.
Óþarfi að fara aftur til Qom.
Leiðin til Tehran var greið, fín þriggja akreina hraðbraut, bílstjórinn ók sem óður væri en það sýnist mér vera lenska hér. Hótelið miðsvæðis, takmarkað internet og BBC í snjókomu. Tehran er ekki falleg borg við fyrstu sýn, Borgarstæðið er að sönnu fagurt við rætur hinna miklu fjalla þar sem Tehranbúar skíða á vetrum, en borgin er víðfem og erfitt að átta sig á henni á svona stuttum tíma. Hún er ekki heldur túrista/neysluvæn, erfitt er að finna kaffihús og veitingastaði og þvælist það aðeins fyrir okkur sem viljum skoða allt á fæti og þurfum því að geta sest niður til að brynna okkur yfir daginn.
Hafandi stuttan tíma og margt að skoða ákváðum við að leigja okkur bíl og bílstjóra auk leiðsögumanns, það var peninganna virði því mikill tími fer í að ná áttum þar sem kort af borginni liggja ekki á lausu og eru á farsí. Rútur yngri getur stautað sig framúr götuheitum því letrið er arabískt þótt tungan sé önnur.
Gimsteinasafnið:Í stuttu máli sáum við stærri og fleiri gimsteina, rúbína, smagraða,emeralda,tópasa,ópal og lapiz lazouli en nokkru sinni áður, og höfum þó séð frönsk, ensk og rússnesk krúnudjásn. Steinarnir voru svo margir og svo stórir að aðeins þeir sem voru hnefastórir fengu athygli, hinir sem láu í haug í vaskafötum víðsvegar um salina voru ekki virtir viðlits.
Þjóðminjasafnið: 5000 ára gömul mannréttindayfirlýsing Cyrusar, hvar hann fjallar um rétt þegna sinna til m.a.....trúfrelsis. Pottar og pönnur, leikföng og listir, vopn og verjur svona 5-6000 ára gamalt, gríðarflott safn enda sett upp af frökkum. Þar standa líka lágmyndir þær frá Persepolis og Necropólis sem ekki rötuðu í Brittish Museum. Bókhald hinnar miklu Persepolis, allt vandlega skrifað á 3000 töflur, er í safni í Chikagó.
Teppasafnið: þar var eðli hluta samkvæmt fjöldi teppa frá öllum hornum Iran, falleg og fín, það örlaði aðeins á græðgi hjá mér, mig langaði í þau ÖLL en í fyrsta lagi voru þau ekki til sölu og í öðru lagi á ég miklu meira en nóg og ekki síst þá er ég ekki viss um að budda ríkisstarfsmanna sé sniðin fyrir svona listaverk,svo en plus voru þau auðvitað ekki til sölu.
Að lokum ókum við upp í sumarhöll Mohamed Reza, Palavi yngri. Þar lét hann reisa sér mikla höll, teiknuð af írönskum arkítektum í amrískum stíl, en húsgögn voru Lois XVI, sevres postulín, kristallinn tékkneskur, Goblinar á veggjum og fyrir gluggum og sérhnýtt persnesk teppi í hverjum sal, 125 hnútar á radj( 7cm) en þéttara verður vart hnýtt. Stæsta teppið sem við sáum þar var 76m2 listaverk frá Mashhad.
Af lífsnautnum: Íranir virðast í fljótu bragði ekki vera mikið lífsnautnafólk. Sjaldan sér maður menn reykja, vatnspípur og þartilgerðar testofur eru sjaldgæf sjón, ekki er hangið lengi yfir ilminum af Burgundi eða litnum á Sancerre, reykilmur wiskís og sætleiki koníaks vefst ekki sérlega fyrir heimamönnum, ekki einu sinni froðuhaus bjórglasins fær athygli því hér er áfengisneysla bönnuð.Ekki gleður kvenpeningur borgarinnar auga gests og gangandi. Þær sem ekki eru sveipaðar hinum svarta chador eru klæddar í sauðalitar kápur, gallabuxur og Iðunarskó að skuplunni ógleymdri. Karlmenn eru myndarlegir og glæsilegir á velli en svosem ekki heldur klæddir eins og í París Ekki sökkva þeir sér i feitar steikur eða grillaða smáfugla, fyrir auga ferðamannsins ber fátt spennandi til átu. Grillað kjöt og bragðlitlar súpur eru það sem við höfum fundið, mikið er borðað af ósöltu þunnu flatbrauði.
Rútur hafði sent meil á ræðismann Íslands þegar við komum og hringdi hann um leið og hann kom til borgarinnar og vildi fyrir alla muni sýna okkur borgina, en þar sem við höfðum notað tímann vel þá varð úr að hann byði okkur út að borða. Hann mætti á lítilli rútu og fór með okkur til Alibaba sem gerir besta ís sem ég hef nokkru sinni smakkað enda 14 brögð þar samankomin, saffran, pichstasio, valhnetur, rósavatn svo nokkur séu nefnd. Þvínæst var haldið á gamlan hefðbundinn veitingastað.
Hann hafð kallað saman nokkra vini og var vel veitt af mat sem reyndist, okkur til mikillar ánægju, bragðmikill og fjölbreyttur, undir máltíð var leikin hefðbundin írönsk tónlist, söguljóð sungin, með mikilli tilfinningu við fögnuð gesta sem voru greinilega úr efri stéttum samfélagsins. Þetta var skemmtilegur og óvæntur endir á Tehran dvölinni og stigum við södd og sæl hlaðin gjöfum um borð í lestina um miðnætti.
Lestarferðin var þægileg, matur með ágætasta móti og fyrr en varði vorum við komin að landamærum Tyrklands.Þar tók við passaskoðun og almennt eftirlit, gekk þó frekar fljótt fyrir sig enda þurfa Íranir ekki vísa til Tyrklands.Helmingur samferðar kvenna kastaði skuplunni og hinum hefðbundna búningi, ekki varð ég þess vör að karlmönnum væri brugðið við það. Heldur hægði á ferð eftir að við höfðum farið yfir landamærin og biðu okkar mörg óútskýrð stopp. Mörgum klukkutímum seinna fórum við svo um borð í ferjuna Van (ekki the man) sem fleytti okkur yfir Van-vatn. Við höfðum hugsað okkur gott til glóðarinnar, ég var búin að panta g&t, Rútur Arak og ólífur og strákarnir froðufelldu við tilhugsunina um ískaldan bjór, en nú var Bleik heldur betur brugðið. Ekkert áfengi fékkst um borð, hreintrúarmenn ( sem eru nú í meirihluta í þinginu) höfðu lagt af allt slíkt daður við djöfulinn og kóladrykkir boðnir í staðinn. Þetta þótti okkur súrt en fleygðum okkur þess í stað bara í stóla, drógum upp bækur og sleiktum sárin. Sem ég skrifa þetta sit ég úti á þilfari og horfi á birtingu, Rútur og Grímúlfur sofa en Jr. Situr hér með mér og dáist að fegurð himinsins, enn dulítið pirraður út í svartklerka.Fyrir höndum eigum við bróðurpart Tyrklands en næsta stopp er hin fagra Istanbul við Bosporussund.
Af lestarferð í hinum „ frjálsa heimi“
Lestarferðin um hið mikla og víðfeðma Tyrkland var næstum þrautarganga. 12 tíma seinkun, endalaus óútskyrð stopp, enginn matarvagn, engin tungumálakunnátta. Þar sem hinn kúgaði heimur hafði staðið sig óaðfinnanlega í öllu sem viðkemur kemur lestum fengu Tyrkir lélega fallenkun.
Við komum til Istanbul rétt í tæka tíð til að ná fluginu til Parísar. Óþarft að taka það fram, en París er lang flottust.
Lýkur hér minni frásögn af ferð hinna fræknu um um hinn kúgaða heim.
Sunday, August 15, 2010
Wednesday, August 11, 2010
Qom
To me Quom is a shithole, full of religious bigotry, mullas and Belphégoresque women. The one place in this country that I have disliked from the very beginning. There is nothing more to be said.
Culinary Desert
As I have said before, exciting and inventive cuisine was left behind in East Asia. Central Asian cuisine is simple, Russian influenced. But moving over to Iran was a huge disappointment in the culinary sense. Mashhad has three million inhabitants and 20 million pilgrims per year, so one would expect lots of restaurants. But no. Fast food joints selling sandwiches with spaghetti bolo, hot mortadella like sausage, sometimes shawarma. The hotels serve pre-cooked meals, micro wave heated. After the first week I was desperate, three weeks of sandwiches and ground meat shish kebabs. Then we found a resaturant in Shiraz, serving real food. Not specially inspired cooking, but cooked to order. We went twice. Rice is the staple food, fish and rice, chicken and rice, kebab and rice. Always mounds of rice. But we didn‘t come to Iran for the food, we had been warned and came all the same. No one to blame but us.
But they do have a brilliant drink for the heat. In the „stans“ it is called ayran, here doogh. It is a yogurt based drink, sour, salty, sometimes fermented and slightly fizzy. Excellent stuff when the temperature reaches 45°and above.
But the lack of restaurants is in fact quite strange. Maybe there are a lot of restos, just unmarked and thus invisible to the uninitiated. Ort, as I suspect, there simply aren‘t that many. Tourism isn‘t developed and the locals do not spend their time in bistros. We went to a restaurant yesterday. It could seat 100 customers, but there were only two when we arrived. On the menu, 1 starter & 1 main course, squashed eggplant, similar to the Syrian moutabal and a soup with meat & vegetables. And resaturants, serving „traditional Iranian food“ all have the same five to ten dishes on the menu.
Coffee.
Coffee is strangely difficult to come by. Yes this is tea culture, but when one sees a sign saying Coffee house, one expects coffee to be available. But no. No coffee. We went in to one of these „coffee houses“ and asked for espresso. Yes of course. But nothing happened. So we asked after ten minutes. „It‘s coming, but the espresso machine was not turned on and it will take 15 minutes to heat it up“. Half an hour for a cup of coffee. We gave up.
Another example. „Do you have coffee?“ „Yes“. „Do you have espresso“ „Yes Nescafé“. „No espresso“ „What is that?“ End of conversation.
But they do have a brilliant drink for the heat. In the „stans“ it is called ayran, here doogh. It is a yogurt based drink, sour, salty, sometimes fermented and slightly fizzy. Excellent stuff when the temperature reaches 45°and above.
But the lack of restaurants is in fact quite strange. Maybe there are a lot of restos, just unmarked and thus invisible to the uninitiated. Ort, as I suspect, there simply aren‘t that many. Tourism isn‘t developed and the locals do not spend their time in bistros. We went to a restaurant yesterday. It could seat 100 customers, but there were only two when we arrived. On the menu, 1 starter & 1 main course, squashed eggplant, similar to the Syrian moutabal and a soup with meat & vegetables. And resaturants, serving „traditional Iranian food“ all have the same five to ten dishes on the menu.
Coffee.
Coffee is strangely difficult to come by. Yes this is tea culture, but when one sees a sign saying Coffee house, one expects coffee to be available. But no. No coffee. We went in to one of these „coffee houses“ and asked for espresso. Yes of course. But nothing happened. So we asked after ten minutes. „It‘s coming, but the espresso machine was not turned on and it will take 15 minutes to heat it up“. Half an hour for a cup of coffee. We gave up.
Another example. „Do you have coffee?“ „Yes“. „Do you have espresso“ „Yes Nescafé“. „No espresso“ „What is that?“ End of conversation.
More Trains
We took a train from Alma Ata to Shymkent. It was a classic Soviet first class, or „soft“ as they used to call it, two berth cabins, samovar at the end of the wagon, endless supply of tea, resto, ambulant service selling food, beer, water, soft drinks. From Shymkent a taxi to the border, walked across, took another taxi to Tashkent, train to Samarkand, then to Bukhara, taxi to the Farap border, walked across the Uzbekh border and then about 1 kilometre through a barbed wired corridor over to the Turkmen side. The temperature was 50° in the shade, we were not. A taxi to the Turkmenabad train station.
The night train to Ashgabat was crawling with cockroaches. It took an hour of fumigation to rid ourselves of the vermin. It was the first time during the trip that we encountered cockroaches. The train was different in many ways. There was no restaurant, there was no ambulant service, selling drinks and/or food. One could get tea from the wagon attendant and late in the evening he brought out bottles of vodka as well. Private enterprise. Otherwise uneventful. Price 12$.
Leaving Turkmenistan we took a taxi to the first check point on the Turkmen side, we had to wait for a minibus to take us the 25 km to the second checkpoint. There our passports were checked four times before we were allowed to proceed to Badgiran on the Iranian side. Smooth transition from Turkmenistan to the Islamic Republic and no regrets.
Travels in Iran differ from the rest of the trip, as most is done by car. The train from Mashhad to Yazd is undoubtedly the best train yet. Four berth cabins, but bigger then the ones we have traveled with so far. Plenty of head space, even with the upper berths down, broad corridors, broad berths, good linen and service. A first class night train. We were told by local people that it is the best train in Iran, made so by the government for pilgrims to Imam Rezas Mausoleum in Mashhad, the second most holy place in Islam after Mecca. I don‘t really care why it is good, I just enjoyed the fact that it is. The only train ride left is Tehran-Istanbul and I just hope it will be as smooth.
Cars.
THE car in Iran is Peugeot. I don‘t know why, but somehow the French car industry has made it‘s mark her. Renault and Citroen can be seen, usually old, but Peugeot is the CAR. Of course there are some BMW, Landcrusers and the occasional Porsche, but as exceptions from the rule. The rule is in imported cars is Peugeot.
The night train to Ashgabat was crawling with cockroaches. It took an hour of fumigation to rid ourselves of the vermin. It was the first time during the trip that we encountered cockroaches. The train was different in many ways. There was no restaurant, there was no ambulant service, selling drinks and/or food. One could get tea from the wagon attendant and late in the evening he brought out bottles of vodka as well. Private enterprise. Otherwise uneventful. Price 12$.
Leaving Turkmenistan we took a taxi to the first check point on the Turkmen side, we had to wait for a minibus to take us the 25 km to the second checkpoint. There our passports were checked four times before we were allowed to proceed to Badgiran on the Iranian side. Smooth transition from Turkmenistan to the Islamic Republic and no regrets.
Travels in Iran differ from the rest of the trip, as most is done by car. The train from Mashhad to Yazd is undoubtedly the best train yet. Four berth cabins, but bigger then the ones we have traveled with so far. Plenty of head space, even with the upper berths down, broad corridors, broad berths, good linen and service. A first class night train. We were told by local people that it is the best train in Iran, made so by the government for pilgrims to Imam Rezas Mausoleum in Mashhad, the second most holy place in Islam after Mecca. I don‘t really care why it is good, I just enjoyed the fact that it is. The only train ride left is Tehran-Istanbul and I just hope it will be as smooth.
Cars.
THE car in Iran is Peugeot. I don‘t know why, but somehow the French car industry has made it‘s mark her. Renault and Citroen can be seen, usually old, but Peugeot is the CAR. Of course there are some BMW, Landcrusers and the occasional Porsche, but as exceptions from the rule. The rule is in imported cars is Peugeot.
Shashlik in Ashgabat
The shashlik at the Russian stalovaia next to our hotel in Ashgabat was excellent. That sums up the excellence in that city. New Ashgabat is grotesque, old Ashgabat is charming, but rapidly disappearing, victim of megalomania, personality cult verging on the ridicule and unbelievable lack of taste and decency. It is worse than Pyongyang and the Great Leader seems modest and humble by comparison. Niyazov, a.k.a. Turkmenbashi and his rumored illegitimate son and successor, Berdimuhamedow make the Soviet Union seem like a regime of reason, taste and good sense. Turkmenbashi was alright while he was just the leader of the Turkmen Communist party, he towed the Moscow line and behaved. But when the Union came crumbling down around him, he seems to have lost all sense of reality. Golden statues, one rotating so that he is always facing the sun, white marble palaces, some housing Ministries, like the Ministry of Fairness, Ministry of Turkmen Values, Ministry of Horses and last but not least Ministry of Carpets, others just built for the sake of building white marble monstrosities, around nothing at all. The Turkmen government is a single-party system and is not considered to meet even the most basic standards of democracy. Turkmenistan is among the twenty countries in the world with the highest perceived level of corruption, 1.8 on a scale of 0 (most corrupt) to 10 (least corrupt) in 2008.
Turkmenistan ranked second to last on Reporters without Borders freedom index, just before N-Korea. Former president Niyazov so thoroughly oppressed his people that they do not ask questions. At least not openly. Whole streets of marble clad palaces are walled of behind 4 meter high steel partitions. Why? „May be restoration work“ is the answer offered. Why are all the museums, the Arch of Neutrality, the famous Turkmenbashi Cableway, the Zoo & the Circus closed. „May be restoration work“. We went to the Circus, having been told that it was open and performing every day. It was closed. We found a way into one of it‘s offices and found a clerk. „Will there be a performance tonight?“ „No“. „Next weekend?“ „No“ „When will the next performance be“ „Maybe in August or September“ „Why is the circus closed“ „I don‘t know, may be restoration work“. Better not ask questions, you might have your head bitten off. In Ashgabat the neolithic marble palaces seem little but Potemkin screens, there are no people in them or around them. New Ashgabat is not for people, there are no shops, cafés, restaurants, markets, fast or slow food. And no people. All that you see in old Ashgabat, but unfortunately the old is being leveled to make way for the new. Our guide told us proudly „All this will disappear.“ There are few netcafés in Ashgabat and one has to show a passport, there is no Facebook access in Turkmenistan and there is a curfew after 23.00. Journalists are banned from entering the country.
As can be gathered from the above, I was not impressed by Turkmenistan, Turkmrenbashi, nor his legacy.
Turkmenistan ranked second to last on Reporters without Borders freedom index, just before N-Korea. Former president Niyazov so thoroughly oppressed his people that they do not ask questions. At least not openly. Whole streets of marble clad palaces are walled of behind 4 meter high steel partitions. Why? „May be restoration work“ is the answer offered. Why are all the museums, the Arch of Neutrality, the famous Turkmenbashi Cableway, the Zoo & the Circus closed. „May be restoration work“. We went to the Circus, having been told that it was open and performing every day. It was closed. We found a way into one of it‘s offices and found a clerk. „Will there be a performance tonight?“ „No“. „Next weekend?“ „No“ „When will the next performance be“ „Maybe in August or September“ „Why is the circus closed“ „I don‘t know, may be restoration work“. Better not ask questions, you might have your head bitten off. In Ashgabat the neolithic marble palaces seem little but Potemkin screens, there are no people in them or around them. New Ashgabat is not for people, there are no shops, cafés, restaurants, markets, fast or slow food. And no people. All that you see in old Ashgabat, but unfortunately the old is being leveled to make way for the new. Our guide told us proudly „All this will disappear.“ There are few netcafés in Ashgabat and one has to show a passport, there is no Facebook access in Turkmenistan and there is a curfew after 23.00. Journalists are banned from entering the country.
As can be gathered from the above, I was not impressed by Turkmenistan, Turkmrenbashi, nor his legacy.
Trains.
The trains we have taken in Kazakhstan and Uzbekistan have been first rate. We have had two and four berth cabins the restaurants have been acceptable, if uninspired. We have bought meals from ladies selling food on the platform. On the way to Bukhara, a lady brought us a meal to our cabin. It was sausages, mashed potatoes , fried egg and a salad. It was a good meal and reminded me of my first meal on a Russian train twenty years ago. The restaurant had an extensive menu and I spent a lot of time putting together a three coursed meal. When the waiter came to take my order he listened politely to my complex request and said „we have sausages and mash“.
But it is definitely an improvement to when I lived here 20 years ago. Then I remember going from Moscow to Arkangelsk and there was nothing to be had but warm sausages and bad beer. Same on the way to Yalta, except they had boiled potatoes instead of sausages. And I find it surprising that there are no direct trains between Kazakhstan and Uzbekistan, nor Uzbekistan and Turkmenistan. I would have imagined better transportation between former Soviet countries.
But train travel is still relatively cheap. The overnight train from Turkmenabad to Ashgabat costs 15USD and similar from Alma Ata to Shymkent. The only problem I have encountered so far is lack of electricity. Sockets don‘t work or are inexistant. It has been difficult to load laptops, ipods & cameras. But it has usually been possible to plug in in the train attendants cabin.
But it is definitely an improvement to when I lived here 20 years ago. Then I remember going from Moscow to Arkangelsk and there was nothing to be had but warm sausages and bad beer. Same on the way to Yalta, except they had boiled potatoes instead of sausages. And I find it surprising that there are no direct trains between Kazakhstan and Uzbekistan, nor Uzbekistan and Turkmenistan. I would have imagined better transportation between former Soviet countries.
But train travel is still relatively cheap. The overnight train from Turkmenabad to Ashgabat costs 15USD and similar from Alma Ata to Shymkent. The only problem I have encountered so far is lack of electricity. Sockets don‘t work or are inexistant. It has been difficult to load laptops, ipods & cameras. But it has usually been possible to plug in in the train attendants cabin.
Monday, August 9, 2010
Yazd.
Yazd.
Eftir nótt í flottustu lest sem ég hef ekið með komum við til Yazd, sem er skv. sögn heimamanna sú borg í heimi hér sem hefur hve lengsta sögu, samliggjandi. Íbúar Aleppo og Damaskus hafa svipaða sögu að segja og mér er slétt sama hvaða borg er elst, Yazd er arfagömul.
Við vorum sótt á brautarstöðina og ekið inn í hjarta gömlu borgarinnar og sett af á pínulitlu, fallegu og sjarmerandi ( nýuppgerðu) hóteli í hjarta gamla bæjarins. Svo hófst hinn hefðbundni rúntur á milli moska og mónumenta, bazara og safna.
Þegar hér var komið í ferðinni höfðum við lært okkar lexíu og höguðum okkur eins og heimamenn, notuðum svala morgunsins og lögðum okkur milli 3-7 og tókum svo seinni hluta dags eftir sólsetur. Heimamenn borða aðalmáltíð sína um kl 1400, leggjast svo á meltuna og fara aftur af stað þegar tekur ögn að kólna. Kvöldverður er óverulegur, te og melóna, etv. bakki af ávöxtum.
Gamli bærinn er völundarhús af misyfirbyggðum einna hæða bazar-göngum, þökin eru kúpt til að fanga hitann og losa út um gat í miðri hvelfingunni, að ofan líta þessi þök út eins og röð af fallegum brjóstum. Liturinn er ljósbrúnn, hlaðnir veggir þaktir stráblönduðum leir sem hentar veðurfarinu því hann „andar“.
Yazd er úti í miðri eyðimörkinni og furðar maður sig á því að nokkrum heilvita manni skuli hafa dottið í hug að á þar. Eðlilegasta skýringin er auðvitað sú að þar hafi verið vin og úlfaldalestirnar stoppað á leið sinni austur/ vestur. Marko Pólo segir borgina hafa verið „a fine and splendid city and a centre of commerce“ Genghis Kahn og Timor áttu leið þarna um án þess að leggja hana í rúst og Yazd blómstraði á 14-15 öld. Silki, vefnaður og teppi voru framlag heimamanna.
Svo þegar fólki fór að fjölga og þörfin fyrir vatn jókst þá tóku menn sig til og fóru að leita að brunnum og fundu. 100 metra ofan í jörðinni fannst þetta fína uppsprettuvatn og tóku menn sig þá til og grófu áveitur í öll hús, óþrifaleg og erfið vinna en ábótasöm þar sem hvert hús fékk vatn til afnota og ekki síst til kælingar. Flest hús, eins og víðar á þessu svæði, hafa amk eina hæð undir yfirborði jarðar, stundum tvær og flytur fjölskyldan niður yfir heitasta tímann, loftræsting og kæling eru ótrúlega áhrifarík og setja kæliturnarnir ( turnar byggðir þannig að minsti andvari er fangaður og beint niður í dýpsta kjallara um leið og heitu lofti er beint upp og út) mikinn svip á gamla bæinn.
Shiraz.
Shiraz er stórborg og háskólaborg. Hún er 2000 ára gömul átti sín gullaldarár á 13.-14. öld og þekkt fyrir rómantík, skáld og vín. Hér er Hafez grafinn og sitja heimamenn í hinum rósum prydda garði sem umlykur gröfina á kvöldin og lesa ljóð hans fyrir hvorn annan. Við keyptum okkur ljóðabók og lásum líka og sannarlega skilur maður hrifningu heimamanna á þessum rómantíska bóhem. Í borginni er svosem ekkert sérstakt, fyrir utan mannlífið, sem fangar mann. Aðal aðdráttaraflið er auðvitað Persepolis, sem mig hefur dreymt um að sjá síðan í bernsku þegar ég skoðaði myndir í bókinni „Heimurinn okkar“. Við leigðum okkur leiðsögumann og bíl og eyddum einum degi í að skoða þessa dásemdog að pumpa leiðsögumanninn um daglegt líf í Íran. Persepolis er ógleymanleg og frásagnir leiðsögumannsins eftirminnilegar og fræðandi. Hún lá ekkert á skoðunum sínum á stjórnvöldum, sagði þau blind af trúarofstæki og þröngsyni, sagði ekki nema 15% þjóðarinnar styðja forsetann, en það væri þó stór hópur Írana sem styddi stjórnvöld í baráttu sinni fyrir sjálfstæðri stefnu í innanlandsmálum.
Sem fyrr voru heimamenn hinir elskulegustu, forvitnir og spurulir og fyrr en varði var búið að bjóða strákunum í partý þar sem bæði rokk, ról og vodki var borinn fram, stjórnvöldum bölvað og framtíðardraumar ræddir eins og vera ber. Við Rútur fórum á bíó, sáum gamanmynd sem var auðvitað á Farsí EN húmor er alþjóðlegur og höfðum við mikla skemmtun af og hlóum hátt.
Esfahan.
Esfahan er demantur hinnar gömlu Persíu og ein fallegasta borg hins íslamska heims. Þar eru samankomin byggingarlistaverk sem eiga sér engan líka í víðri veröld. Þar eru 1000 ára kúpólur sem sagðar eru dæmi um hina fullkomnu stærðfræði, kúpólur sem staðið hafa af sér fjölda jarðskjálfta en ekki haggast, þar eru kúpólur sem bergmála sjö sinnum hið minsta hljóð, þar eru einnig kúpólur sem eru þannig hannaðar að ef hvíslað er í einu horni þá berst hvíslið upp og eftir loftinu, niður i gagnstætt horn og skilar sér með sama styrk, þar er hægt að tala lágt frá ákveðnum punkti og hljóðið berst í óbreyttum styrk á þar til gerðan punkt 50 m fjær. Þar verður maður agndofa og orðlaus af virðingu fyrir byggingarfræðingum, stærðfræðingum, eðlisfræðingum að ógleymdum listamönnunum sem teiknuðu, máluðu,brenndu og skáru hina turkisbláu mósaík.
Verandi enn og aftur á litlu original hóteli í miðjum bazarnum hófum við för okkar alltaf á því að þræða krákustígana og horfa á kaupmennina setja upp stalla sína, við þóttumst nú hafa séð þetta allt áður þegar við duttum inn á Imam Torgið. Það er gríðar stórt, u.þ.b. 4 Laugardalsvellir, umkringt bogadregnum tveggjahæða göngum. Þrjár gullfallegar moskur standa við torgið og ein höll.
Torginu er skipt niður í grasreiti sem eru stúkaðir af með göngustígum og gosbrunnum. Á kvöldin safnast heimamenn saman þarna, leika sér, kjafta, drekka té, sýna sig og sjá aðra. Við fundum tehús uppi á þaki við enda torgsins og höfðum frábært útsyni. Rútur pantaði te og nargile. Þjónninn vildi endilega setja pípuna á gólfið og þegar hann var spurður af hverju við gætum ekki haft hana á borðinu eins og aðrir stóð ekki á svarinu: Þið hafið með ykkur konu, svo dró hann fingur yfir hálsinn og ranghvolfdi í sér augunum. Konur reykja ekki opinberlega í Esfahan.
Skítt með það, ekki truflaði það mig, hitt þótti mér skrýtnara að ekki fundust nein spil á öllum markaðinum. Við höfðum, daginn áður tekið tali ungan teppasala sem var ljómandi mæltur á enska tungu og leituðum við hann uppi til að spyrja hverju sætti. Trúarlögreglan hafði þá viku áður tekið ÖLL spil úr umferð, sennilega verkfæri djöfulsins eins og í Evrópu miðalda.. En eins og sagan sýnir og sannar þá finna menn ráð við öllu og teppastrákur hringdi í vin sem átti vin, stökk á vespuna sína og kom lymskulegur með pakka af spilum í svörtum plastpoka og afhenti okkur gegn vægu gjaldi bak við luktar dyr. Ég hef ekki staðið í svona lymskuspili síðan ég keypti hass á táningsárum mínum í Reykjavík.
Bænakall er með fjölbreyttara móti, ein rödd eða tvær, stundum raddað og stundum kór djúpra radda og jafnvel bumbusláttur. Bænakall er þó fyrirferðarminna og sjaldgæfara en við eigum að venjast í löndum múslima.
Íranir eru ung þjóð, meðalaldur er 28 ár og eru börn bókstaflega út um allt. Þau eru greinilega hluti af pakanum því það er sama hvort við erum inni á söfnum, í moskum, görðum eða á veitingahúsum um miðnætti, allstaðar eru börnin með, alveg frá fæðingu. Þau eru vel upp alin og prúð svo þau eru alltaf til yndis.
Þegar við löbbuðum undir miðnætti heim eftir galtómum og harðlæstum bazarnum undir vökulum augum lögreglu komum við að mosku þar sem stóðu mikil hátíðarhöld, við stöldruðum við til að hlusta og vorum samstundis sjanghæuð inn, fengum köku og djús, ég send aftast til þeirra svartklæddu en strákarnir settust með karlmönnunum og þarna hlustuðum við á skemmtilegt samspil immamsins og safnaðar, Immaminn hrópaði svo hátt að ég hrökk við í hvert skipti sem hann hóf röddu sína og söfnuðurinn tók fagnandi á móti og söng viðlagið. Það var búið að skreyta allt með persneskum ( vélhnýttum að vísu) teppum og blómum, mislitum ljósum og glingri. Þegar við svo yfirgáfum fögnuðinn var okkur sagt að þetta væri minningarathöfn um fyrsta immamin Ali. Það er alltaf þakkarvert að fá að vera með heimamönnum á jafningjagrundvelli.
Kashan.
Fyrri degi í Kashan eyddum við í leti við spil og lestur í aldingarði hótelsins. Þegar okkur fór svo að svengja um kvöldið var lagt af stað eftir leiðbeiningum þvaðursins í „Lonely Planet“ . Skv. bókinni þá skartar Kashan einum fegursta og upprunalega persneska garði Íran. Það reyndist auðvitað bull eins og svo margt í þessari arfa vitlausu túristabók. Fin garðurinn var sannarlega með áveitum og honum skipt niður skv ströngustu reglum, En hann var pínulítill, skartaði engum blómum né runnum sem orð er á hafandi, tré öll harðgert barr og beð þur og skorpin. Ég hef séð fallegri garð á Akureyri, Iceland.
Hvað sem því líður þá stendur líka í þessari vitlausu bók að garðurinn sé umkringdur úrvals veitingahusum, en ef kofaskrífli með útskeifum dívönum, slitnum súmökkum og einu kolabretti er veitingahús þá er Bleik brugðið og honum var!
Hvað sem því líður þá ákváðum við að fá okkur te og nargile meðan við spyrðumst fyrir og flettum í bókum, en viti menn, ekkert nargile, trúarlögreglan hafði sumsé ákveðið að nargíle væri af hinu illa í Kashan og fjarlægt allar pípur, ég er nú orðin svolítið þreytt á þessari trúarlögreglu og vitleysisganginum í kringum hana. Þó verður að taka fram að lögregla er ekki áberandi hér nema aðeins á kvöldin, áreyti við útlendinga er óþekkt og öryggi með því besta sem gerist. Við fundum að lokum veitingahús með borði og stólum, loftkælingu og viftum, á matseðlinum var kjötsúpa. Eitt er víst að ekki borðar maður á sig spik hér enda heimamenn grannir og spengilegir langt fram eftir aldri.
Að lokum er rétt að taka fram að hér þarf maður ekki að standa í þrasi yfir verði á hlutum, enginn reynir að hafa af þér fé, leigubílar gefa til baka þegar of mikið er borgað,ekki er smurt á reikninginn á veitingarhúsum, eitt verð fyrir alla, betl sést ekki hvað þá fjandans backsheesh-ið.
Nú sitjum við á veröndinni og borðum morgunmat, te, brauð,hunang og ávexti. Á prógramminu er basarinn sem skv. Einmanajörð er einn sá stæsti í Íran.
Næsta stopp er hin heilaga Qom, þar þurfum við að berja augum helgidóm systur Imam Reza og svo er stefnan tekin á Tehran, höfuðborg ríkisins.
Má reykja þar?
Má spila á spil þar?
Er Belfigor jafn áberandi þar?
Er fólk jafn elskulegt í höfuðborginni og til sveita?
Er hægt að fá ætan mat þar?
Gengur ungt fólk öðruvísi til fara þar?
...........allt þetta kemur í ljós á næstu dögum, lokadögum ferðar hinna fjögurra fræknu um heim hinna kúguðu.
Tóta slæða...í nokkra daga í viðbót.
Eftir nótt í flottustu lest sem ég hef ekið með komum við til Yazd, sem er skv. sögn heimamanna sú borg í heimi hér sem hefur hve lengsta sögu, samliggjandi. Íbúar Aleppo og Damaskus hafa svipaða sögu að segja og mér er slétt sama hvaða borg er elst, Yazd er arfagömul.
Við vorum sótt á brautarstöðina og ekið inn í hjarta gömlu borgarinnar og sett af á pínulitlu, fallegu og sjarmerandi ( nýuppgerðu) hóteli í hjarta gamla bæjarins. Svo hófst hinn hefðbundni rúntur á milli moska og mónumenta, bazara og safna.
Þegar hér var komið í ferðinni höfðum við lært okkar lexíu og höguðum okkur eins og heimamenn, notuðum svala morgunsins og lögðum okkur milli 3-7 og tókum svo seinni hluta dags eftir sólsetur. Heimamenn borða aðalmáltíð sína um kl 1400, leggjast svo á meltuna og fara aftur af stað þegar tekur ögn að kólna. Kvöldverður er óverulegur, te og melóna, etv. bakki af ávöxtum.
Gamli bærinn er völundarhús af misyfirbyggðum einna hæða bazar-göngum, þökin eru kúpt til að fanga hitann og losa út um gat í miðri hvelfingunni, að ofan líta þessi þök út eins og röð af fallegum brjóstum. Liturinn er ljósbrúnn, hlaðnir veggir þaktir stráblönduðum leir sem hentar veðurfarinu því hann „andar“.
Yazd er úti í miðri eyðimörkinni og furðar maður sig á því að nokkrum heilvita manni skuli hafa dottið í hug að á þar. Eðlilegasta skýringin er auðvitað sú að þar hafi verið vin og úlfaldalestirnar stoppað á leið sinni austur/ vestur. Marko Pólo segir borgina hafa verið „a fine and splendid city and a centre of commerce“ Genghis Kahn og Timor áttu leið þarna um án þess að leggja hana í rúst og Yazd blómstraði á 14-15 öld. Silki, vefnaður og teppi voru framlag heimamanna.
Svo þegar fólki fór að fjölga og þörfin fyrir vatn jókst þá tóku menn sig til og fóru að leita að brunnum og fundu. 100 metra ofan í jörðinni fannst þetta fína uppsprettuvatn og tóku menn sig þá til og grófu áveitur í öll hús, óþrifaleg og erfið vinna en ábótasöm þar sem hvert hús fékk vatn til afnota og ekki síst til kælingar. Flest hús, eins og víðar á þessu svæði, hafa amk eina hæð undir yfirborði jarðar, stundum tvær og flytur fjölskyldan niður yfir heitasta tímann, loftræsting og kæling eru ótrúlega áhrifarík og setja kæliturnarnir ( turnar byggðir þannig að minsti andvari er fangaður og beint niður í dýpsta kjallara um leið og heitu lofti er beint upp og út) mikinn svip á gamla bæinn.
Shiraz.
Shiraz er stórborg og háskólaborg. Hún er 2000 ára gömul átti sín gullaldarár á 13.-14. öld og þekkt fyrir rómantík, skáld og vín. Hér er Hafez grafinn og sitja heimamenn í hinum rósum prydda garði sem umlykur gröfina á kvöldin og lesa ljóð hans fyrir hvorn annan. Við keyptum okkur ljóðabók og lásum líka og sannarlega skilur maður hrifningu heimamanna á þessum rómantíska bóhem. Í borginni er svosem ekkert sérstakt, fyrir utan mannlífið, sem fangar mann. Aðal aðdráttaraflið er auðvitað Persepolis, sem mig hefur dreymt um að sjá síðan í bernsku þegar ég skoðaði myndir í bókinni „Heimurinn okkar“. Við leigðum okkur leiðsögumann og bíl og eyddum einum degi í að skoða þessa dásemdog að pumpa leiðsögumanninn um daglegt líf í Íran. Persepolis er ógleymanleg og frásagnir leiðsögumannsins eftirminnilegar og fræðandi. Hún lá ekkert á skoðunum sínum á stjórnvöldum, sagði þau blind af trúarofstæki og þröngsyni, sagði ekki nema 15% þjóðarinnar styðja forsetann, en það væri þó stór hópur Írana sem styddi stjórnvöld í baráttu sinni fyrir sjálfstæðri stefnu í innanlandsmálum.
Sem fyrr voru heimamenn hinir elskulegustu, forvitnir og spurulir og fyrr en varði var búið að bjóða strákunum í partý þar sem bæði rokk, ról og vodki var borinn fram, stjórnvöldum bölvað og framtíðardraumar ræddir eins og vera ber. Við Rútur fórum á bíó, sáum gamanmynd sem var auðvitað á Farsí EN húmor er alþjóðlegur og höfðum við mikla skemmtun af og hlóum hátt.
Esfahan.
Esfahan er demantur hinnar gömlu Persíu og ein fallegasta borg hins íslamska heims. Þar eru samankomin byggingarlistaverk sem eiga sér engan líka í víðri veröld. Þar eru 1000 ára kúpólur sem sagðar eru dæmi um hina fullkomnu stærðfræði, kúpólur sem staðið hafa af sér fjölda jarðskjálfta en ekki haggast, þar eru kúpólur sem bergmála sjö sinnum hið minsta hljóð, þar eru einnig kúpólur sem eru þannig hannaðar að ef hvíslað er í einu horni þá berst hvíslið upp og eftir loftinu, niður i gagnstætt horn og skilar sér með sama styrk, þar er hægt að tala lágt frá ákveðnum punkti og hljóðið berst í óbreyttum styrk á þar til gerðan punkt 50 m fjær. Þar verður maður agndofa og orðlaus af virðingu fyrir byggingarfræðingum, stærðfræðingum, eðlisfræðingum að ógleymdum listamönnunum sem teiknuðu, máluðu,brenndu og skáru hina turkisbláu mósaík.
Verandi enn og aftur á litlu original hóteli í miðjum bazarnum hófum við för okkar alltaf á því að þræða krákustígana og horfa á kaupmennina setja upp stalla sína, við þóttumst nú hafa séð þetta allt áður þegar við duttum inn á Imam Torgið. Það er gríðar stórt, u.þ.b. 4 Laugardalsvellir, umkringt bogadregnum tveggjahæða göngum. Þrjár gullfallegar moskur standa við torgið og ein höll.
Torginu er skipt niður í grasreiti sem eru stúkaðir af með göngustígum og gosbrunnum. Á kvöldin safnast heimamenn saman þarna, leika sér, kjafta, drekka té, sýna sig og sjá aðra. Við fundum tehús uppi á þaki við enda torgsins og höfðum frábært útsyni. Rútur pantaði te og nargile. Þjónninn vildi endilega setja pípuna á gólfið og þegar hann var spurður af hverju við gætum ekki haft hana á borðinu eins og aðrir stóð ekki á svarinu: Þið hafið með ykkur konu, svo dró hann fingur yfir hálsinn og ranghvolfdi í sér augunum. Konur reykja ekki opinberlega í Esfahan.
Skítt með það, ekki truflaði það mig, hitt þótti mér skrýtnara að ekki fundust nein spil á öllum markaðinum. Við höfðum, daginn áður tekið tali ungan teppasala sem var ljómandi mæltur á enska tungu og leituðum við hann uppi til að spyrja hverju sætti. Trúarlögreglan hafði þá viku áður tekið ÖLL spil úr umferð, sennilega verkfæri djöfulsins eins og í Evrópu miðalda.. En eins og sagan sýnir og sannar þá finna menn ráð við öllu og teppastrákur hringdi í vin sem átti vin, stökk á vespuna sína og kom lymskulegur með pakka af spilum í svörtum plastpoka og afhenti okkur gegn vægu gjaldi bak við luktar dyr. Ég hef ekki staðið í svona lymskuspili síðan ég keypti hass á táningsárum mínum í Reykjavík.
Bænakall er með fjölbreyttara móti, ein rödd eða tvær, stundum raddað og stundum kór djúpra radda og jafnvel bumbusláttur. Bænakall er þó fyrirferðarminna og sjaldgæfara en við eigum að venjast í löndum múslima.
Íranir eru ung þjóð, meðalaldur er 28 ár og eru börn bókstaflega út um allt. Þau eru greinilega hluti af pakanum því það er sama hvort við erum inni á söfnum, í moskum, görðum eða á veitingahúsum um miðnætti, allstaðar eru börnin með, alveg frá fæðingu. Þau eru vel upp alin og prúð svo þau eru alltaf til yndis.
Þegar við löbbuðum undir miðnætti heim eftir galtómum og harðlæstum bazarnum undir vökulum augum lögreglu komum við að mosku þar sem stóðu mikil hátíðarhöld, við stöldruðum við til að hlusta og vorum samstundis sjanghæuð inn, fengum köku og djús, ég send aftast til þeirra svartklæddu en strákarnir settust með karlmönnunum og þarna hlustuðum við á skemmtilegt samspil immamsins og safnaðar, Immaminn hrópaði svo hátt að ég hrökk við í hvert skipti sem hann hóf röddu sína og söfnuðurinn tók fagnandi á móti og söng viðlagið. Það var búið að skreyta allt með persneskum ( vélhnýttum að vísu) teppum og blómum, mislitum ljósum og glingri. Þegar við svo yfirgáfum fögnuðinn var okkur sagt að þetta væri minningarathöfn um fyrsta immamin Ali. Það er alltaf þakkarvert að fá að vera með heimamönnum á jafningjagrundvelli.
Kashan.
Fyrri degi í Kashan eyddum við í leti við spil og lestur í aldingarði hótelsins. Þegar okkur fór svo að svengja um kvöldið var lagt af stað eftir leiðbeiningum þvaðursins í „Lonely Planet“ . Skv. bókinni þá skartar Kashan einum fegursta og upprunalega persneska garði Íran. Það reyndist auðvitað bull eins og svo margt í þessari arfa vitlausu túristabók. Fin garðurinn var sannarlega með áveitum og honum skipt niður skv ströngustu reglum, En hann var pínulítill, skartaði engum blómum né runnum sem orð er á hafandi, tré öll harðgert barr og beð þur og skorpin. Ég hef séð fallegri garð á Akureyri, Iceland.
Hvað sem því líður þá stendur líka í þessari vitlausu bók að garðurinn sé umkringdur úrvals veitingahusum, en ef kofaskrífli með útskeifum dívönum, slitnum súmökkum og einu kolabretti er veitingahús þá er Bleik brugðið og honum var!
Hvað sem því líður þá ákváðum við að fá okkur te og nargile meðan við spyrðumst fyrir og flettum í bókum, en viti menn, ekkert nargile, trúarlögreglan hafði sumsé ákveðið að nargíle væri af hinu illa í Kashan og fjarlægt allar pípur, ég er nú orðin svolítið þreytt á þessari trúarlögreglu og vitleysisganginum í kringum hana. Þó verður að taka fram að lögregla er ekki áberandi hér nema aðeins á kvöldin, áreyti við útlendinga er óþekkt og öryggi með því besta sem gerist. Við fundum að lokum veitingahús með borði og stólum, loftkælingu og viftum, á matseðlinum var kjötsúpa. Eitt er víst að ekki borðar maður á sig spik hér enda heimamenn grannir og spengilegir langt fram eftir aldri.
Að lokum er rétt að taka fram að hér þarf maður ekki að standa í þrasi yfir verði á hlutum, enginn reynir að hafa af þér fé, leigubílar gefa til baka þegar of mikið er borgað,ekki er smurt á reikninginn á veitingarhúsum, eitt verð fyrir alla, betl sést ekki hvað þá fjandans backsheesh-ið.
Nú sitjum við á veröndinni og borðum morgunmat, te, brauð,hunang og ávexti. Á prógramminu er basarinn sem skv. Einmanajörð er einn sá stæsti í Íran.
Næsta stopp er hin heilaga Qom, þar þurfum við að berja augum helgidóm systur Imam Reza og svo er stefnan tekin á Tehran, höfuðborg ríkisins.
Má reykja þar?
Má spila á spil þar?
Er Belfigor jafn áberandi þar?
Er fólk jafn elskulegt í höfuðborginni og til sveita?
Er hægt að fá ætan mat þar?
Gengur ungt fólk öðruvísi til fara þar?
...........allt þetta kemur í ljós á næstu dögum, lokadögum ferðar hinna fjögurra fræknu um heim hinna kúguðu.
Tóta slæða...í nokkra daga í viðbót.
Mashhad.
Mashhad.
Mashhad er önnur stæsta borg Íran og sú allra heilagasta, Á eftir Mekka er Mashhad mest sótt af pílagrímum múslima. Borgin telur 3 miljónir íbúa, en 20 miljónir pílagríma sækja hana heim á ári hverju.
Áttundi Imaminn, Imam Reza ,var myrtur hér og þar af heilagleikinn. Aðalaðdráttarafl borgarinna er Haram-E-Razavi helgisetrið og er það að mörgu leiti merkilegur staður. Fyrir trúarbyltingu stóðu saman þrjár moskur með tilheyrandi í hálfgerðri niðurníðslu, en eftir að Khomeni og kónar hans komust til valda hefur verið stöðug uppbygging og miklar endurbætur verið gerðar á þeim byggingum sem enn stóðu.
Helgisetrið er gríðarstórt og telur yfir 70 hektara. 10 moskur, glæsilega skreyttar af íslömskum og írönskum sið standa saman á þessu svæði með tilheyrandi þjónustu. Skólar, söfn (þar mátti m.a. finna fyrstadagsfrímerki af forsetum Íslands í myntsafninu), matstofur, lessalir, teppageymslur ,hreinlætisaðstaða, eldhús, hvíldarsalir svo fátt eitt sé nefnt til.
Endurbygging og nýbyggingar allar gerðar í sama íslamska stíl, fegurð og aftur fegurð. Það sem okkur fannst einkenna lífið í þessum moskum var fjölbreytnin og hversu innilega afslappað lífið var þarna.Konur biðja við hlið karlmanna, ekki fyrir aftan, konur og karlar sátu saman í hvíldarsölum, konur með smábörn í hóp, táningar hengsluðust eins og þeirra er von, börn hlupu um og ærsluðust, sumir sváfu aðrir lásu allt í friði og spekt. Ég trúavillingstúristinn þurfti auðvitað að bera chador innan veggja helgidómsins og get fullyrt að það er óþolandi heitt og flækir fyrir öllum hreyfingum, en ég er auðvitað ekki vön.
Grænn er litur íslam og eru öll gólf sett ljósgrænum marmara, gosbrunnar grænir, borðdúkar og servíettur í grænum tónum, þetta var allt mjög þægilegt, litur skurðstofunnar er líka grænn um heim allan.
Fyrstu kynni okkar af heimamönnum einkenndust af hispursleysi og glaðværð. Hvar sem við komum stoppaði fólk, spurði hvaðan við værum, brosti og óskaði okkur ánægjulegs ferðalags um Íran. Hinir svörtu chadorar setja sterkan svip á görumyndina, en þær konur sem þá bera eru alls ófeimnar við að heilsa brosa, taka mann tali og það er auðvitað óþarfi að taka fram að strákarnir nutu hylli svartklæddra íranskra stúlkna, en menn ávörpuðu mig óhræddir og konur Rút.
Að kvöldi dags brugðum við okkur í dýragarðinn, það þykir okkur gaman. Þar var fullt af fólki, 15 tígrisdýr sem urruðu hátt, 10 löt ljón og þar við hliðina á slatti af Pekinghundum, það þótti okkur kostulegt. Það hljóp þó á snærið hjá heimamönnum, því ný tegund var mætt til sýnis...hin fjögur fræknu, hvítklædd og sumir með hatt.
Kossar frá Íran á sjálfum Bastilludeginum.
Mashhad er önnur stæsta borg Íran og sú allra heilagasta, Á eftir Mekka er Mashhad mest sótt af pílagrímum múslima. Borgin telur 3 miljónir íbúa, en 20 miljónir pílagríma sækja hana heim á ári hverju.
Áttundi Imaminn, Imam Reza ,var myrtur hér og þar af heilagleikinn. Aðalaðdráttarafl borgarinna er Haram-E-Razavi helgisetrið og er það að mörgu leiti merkilegur staður. Fyrir trúarbyltingu stóðu saman þrjár moskur með tilheyrandi í hálfgerðri niðurníðslu, en eftir að Khomeni og kónar hans komust til valda hefur verið stöðug uppbygging og miklar endurbætur verið gerðar á þeim byggingum sem enn stóðu.
Helgisetrið er gríðarstórt og telur yfir 70 hektara. 10 moskur, glæsilega skreyttar af íslömskum og írönskum sið standa saman á þessu svæði með tilheyrandi þjónustu. Skólar, söfn (þar mátti m.a. finna fyrstadagsfrímerki af forsetum Íslands í myntsafninu), matstofur, lessalir, teppageymslur ,hreinlætisaðstaða, eldhús, hvíldarsalir svo fátt eitt sé nefnt til.
Endurbygging og nýbyggingar allar gerðar í sama íslamska stíl, fegurð og aftur fegurð. Það sem okkur fannst einkenna lífið í þessum moskum var fjölbreytnin og hversu innilega afslappað lífið var þarna.Konur biðja við hlið karlmanna, ekki fyrir aftan, konur og karlar sátu saman í hvíldarsölum, konur með smábörn í hóp, táningar hengsluðust eins og þeirra er von, börn hlupu um og ærsluðust, sumir sváfu aðrir lásu allt í friði og spekt. Ég trúavillingstúristinn þurfti auðvitað að bera chador innan veggja helgidómsins og get fullyrt að það er óþolandi heitt og flækir fyrir öllum hreyfingum, en ég er auðvitað ekki vön.
Grænn er litur íslam og eru öll gólf sett ljósgrænum marmara, gosbrunnar grænir, borðdúkar og servíettur í grænum tónum, þetta var allt mjög þægilegt, litur skurðstofunnar er líka grænn um heim allan.
Fyrstu kynni okkar af heimamönnum einkenndust af hispursleysi og glaðværð. Hvar sem við komum stoppaði fólk, spurði hvaðan við værum, brosti og óskaði okkur ánægjulegs ferðalags um Íran. Hinir svörtu chadorar setja sterkan svip á görumyndina, en þær konur sem þá bera eru alls ófeimnar við að heilsa brosa, taka mann tali og það er auðvitað óþarfi að taka fram að strákarnir nutu hylli svartklæddra íranskra stúlkna, en menn ávörpuðu mig óhræddir og konur Rút.
Að kvöldi dags brugðum við okkur í dýragarðinn, það þykir okkur gaman. Þar var fullt af fólki, 15 tígrisdýr sem urruðu hátt, 10 löt ljón og þar við hliðina á slatti af Pekinghundum, það þótti okkur kostulegt. Það hljóp þó á snærið hjá heimamönnum, því ný tegund var mætt til sýnis...hin fjögur fræknu, hvítklædd og sumir með hatt.
Kossar frá Íran á sjálfum Bastilludeginum.
Kæru vinir og frændur, hér kemur enn einn langhundurinn og nú frá Ashgabat.
Ashgabad er hnallþóra af stærri gerðinni. Borg Turkmenbasa er yfirfull af ofskreyttum hvítum marmara höllum, gullstyttum, lampaprýddum breiðgötum og öðrum mónumentum tileinkuðum afrekum hans og heimspeki.
En viti menn, hvergi er gert ráð fyrir fólki innan um þessar hallir og þessi gríðarmiklu torg, hvorki kaffihús né veitingahús, hvorki almennings salerni né verslanir, það er ekkert nema tertuhallir.
Við höfðum ákveðið að fara í sirkus eitthvert kvöldið því splunku nýr stór sirkus er við hliðina á hótelinu. Sirkusinn var lokaður og enginn gat sagt okkur hvort né hvenær hann yrði opnaður. Ung stúlka sem sat í hliðarherbergi í kjallara upplýsti okkur um að það yrðu örugglega tónleikar á afmæli forsetans....en hann á afmæli í júni, á næsta ári altså!
Það var nú í lagi því við höfðum merkt við tvö söfn sem við höfðum hug á að skoða, minningasafn um jarðskjálftann 1948 sem lagði borgina í rúst og drap tvo þriðju borgarbúa og teppasafnið, en handunnin teppi héðan eru gersemar. Bæði söfnin voru lokuð og enn gat enginn sagt okkur hvort eða hvenær þau yrðu opnuð.
Sigurboginn, sem er aðalminnismerki borgarinnar og á hverjum trónir hin fræga gullstytta sem snýst þannig að sólin skín alltaf framan í leiðtogann var auðvitað lokaður. Miðborgarhnallþórurnar voru allar girtar af með 4 metra háum stálflekum.
Eldri hluti borgarinnar er lágreistur og frekar kósy, en dagar gamalla hverfa eru löngu taldir enda henta lítil pastellit hús ekki þeim marmarasóða sem hér ræður ríkjum. Hreinir strætisvagnar aka eftir helstu breiðgötum eftir öxlinum og karlar sitja aftaní konur fyrir framan. Ungir standa upp fyrir eldri meðborgurum, strætó er ókeypis. Borgin er tandur hrein, götusóparar útum allt og hvergi rusl né veggjakrot, nóg af ruslafötum.
Túrkmenar eru ólíkir frændum sínum Úzbekum, þeir eru mun líkari Evrópubúum í útliti þótt sannarlega megi sjá mongólsk augu og andlitsbyggingu innanum. Konur klæðast skósíðum munstruðum kjól og bera klút á höfði, karlar eins og Úzbekar og Kazakkar snyrtilegir í skyrtu og buxum, allt pressað og fínt. Rússnesku kunnáttu Túrkmena er hinsvegar ábótavant og oftar en ekki tala menn bara turkmensku. Bílafloti í takt við terturnar, alltof stórir og fyrirferðamiklir af öllum þjóðernum.
Fáa sáu við á ferli fyrsta daginn en það tíðkast etv ekki að fólk sé að spássera sér til skemmtunar í 50°c.
Næsti dagur í Ashgabad: Morgunverður af klassískri gerð, internet hótelsins lamað, eins og lyfturnar og sánað, en okkur bent á internet handan við hornið, ljómandi tenging án sérþarfa eins og feisbókarinnar og bloggs. Þaðan fórum við að leita að Jóhönnu Kristjóns, en við vissum að hún var í bænum. Hún hafði sloppið út af hótelinu sínu áður en við komum svo við skutluðumst í bankann til að taka út pening...en urðum frá að snúa vegna þess að passarnir voru á hótelinu og visakort með mynd gildir ekki. Þaðan ókum við að kláf ferjunni sem átti skv. bókinni Lonely Planet, að bera okkur upp 1265m til að fá útsýni yfir borgina og borða hádegismat.
Kláfurinn var hinsvegar ekki starfandi frekar en svo óskaplega margt í þessari hnallþóruborg. Á heimleiðinni ókum við framhjá 35 marmara háhýsum sem virtust tóm og hinu 100.000m2 bókasafni sem skv. prívat heimildum stendur tómt en innlendar heimildir segja að sé stæsta bókasafn heims og eigi flestar bækur, sennilega margar eftir hinn skínandi leiðtoga.
Við rússneska bazarinn hittum við Jóhönnu sem var að koma úr skoðunarferð um borgina með leiðsögumanni, við fórum á 5 stjörnu hótelið hennar sem er eins og okkar hótel, tjah frekar lokað.Við settumst á sundlaugarbarminn og ætluðum að panta okkur drykk, en barinn var lokaður! Þar sátum við og skiptumst á lífsreynslusögum, hlógum hátt og reyktum sígarettur frá Pyongyang.
Rútur yngri fór hinsvegar að sýna merki ógleði og fór heim , Grímúlfur fór aðeins seinna en við fórum í útréttingar. þegar við komum svo á hótelið okkar klukkutíma seinna hafði Grímúlfur verið í hjúkrunarhlutverki að reyna að kæla bróður sinn með öllum tiltækum ráðum, köldum handklæðum, loftkælingu og ís. Hann var við mælingu með 41,3 svo ég ákvað að hringja á lækni......heimamenn vita meira um svona sólstingi en ég. Í móttökunni var mér sagt að læknastofan væri lokuð!!!!!! og óvíst hvenær/ hvort læknir kæmi!!!!!!, svo ég urraði og hvæsti um þjónustu og fimm stjörnu hótel, æsti mig í fyrsta skipti í ferðinni.
Það kom skömmu seinna kona í sjúkrabíl, í hvítum slopp með hatt eins og Beina Bjarni á Landakoti í denn, hún fékk sjúkrasögu í genum túlk og gaf stráknum sprautu og sagði“ ekki sól, ekki út, sól voða hættuleg, þið alltaf úti að ganga, starfsfólk hótels segir að þið gangið og gangið, ekki gott, of heitt“
Við ákváðum því að borða á litlum restó sem skv. bókinni á að vera frambærilegur og er hér við hliðina á hótelinu, viti menn hann var lokaður og hafði verið lengi. Við fundum rússneska stalovaju í næstu götu og fengum okkur shaslikk með lauk og túrkmennskan bjór sem er ljómandi góður.
Ekki sjást leigubílar á götum borgarinnar en auðvelt er að veifa bíl og verðið sanngjarnt, 1-2 dollarar fyrir skutlið, það er ekki of dýrt ( þótt ferðirnar séu oftar en ekki að lokuðum dyrum) og hreinn gróði fyrir heimamenn því hér kostar bensínlítrinn 20 cent.
Síðasti dagur í Ashgabad. Snemma á fætur þrátt fyrir fótboltasjónvarpsgláp langt fram á nótt. Fyrsti áfangastaður átti að vera dýragarður Ashgabad og okkur til lítillar undrunar komum við enn að lokuðum dyrum.
Nú gæti einhver spurt“ er ekki hægt að spyrja í móttökunni hvort sé opið eður ei“ og svarið við því er nei. Það er að sönnu hægt að spyrja en það veit enginn neitt, „getur þú þá hringt fyrir mig“? „Nei ég veit ekki númerið og veit ekki hvernig ber að nálgast það“!!!
Hvað með það, við húkkuðum okkur bíl, skínandi fína Volgu og karl sem talaði reiprennandi rússnesku og fengum hann til að aka með okkur út í eyðimörkina til að skoða Tolkuchka Bazarinn.
Hann er staddur út í Karakum eyðimörkinni 10 km suður af borginni og þar úir og grúir af allskonar vöru, allt frá loðhöttum í sýrða mjólkurdrykki. Kameldýr og geitur, teppasalar og skartgripasalar, Ashgabatar á öllum aldri, ekki sást túristi nema hin fjögur fræknu. Svo heim á hótel í hvíld, enda enn 50°c í forsælu og við að passa okkur.
Þaðan var haldið gangandi eftir ólæsu korti að glápa á stríðsmónument. Það kom berlega í ljós í móttökunni að, a) enginn kunni að lesa á kort, b) enginn vissi hvar mónumentið var staðsett. Við hafandi verið í borginni í fjóra daga þóttumst geta séð að það var í hjarta borgarinnar svo við lögðum af stað í þriggja klukkutíma göngutúr, skoðuðum minnismerkið sem var gríðar fagurt, umvafið gosbrunnum og trjágróðri, þaðan köstuðum við svo kveðju á hinn hringsnúandi leiðtoga áður en við tókum stefnu á kvöldverð, að þessu sinni á dæner uppá amrísku, sem reyndist opinn og bar fram nær óæta hamborgara, en bara svona uppá skemmtunina þótti hann vera við hæfi.
Allt er dýrt í Turkmenistan, 5$ fyrir innanbæjarsímtal, 8$ fyrir að þvo einar buxur og strauja ( hingað til hefur kg.af hvítum þvotti verið milli 1-2 $).
Ég svoði bara sjálf í baðkarinu það er nú ekki mikið mál fyrir röska konu.
En nú er komið að lokum þessa –stan kafla ferðarinnar. Á morgun förum við yfir Bagdjiran landamærin inn til Iran. Turkmenistan er það land hér sem ég skil síst í. Auðvitað er ekki tekið með silkihönskum á uppreisnarseggjum en þjóð sem horfir á infrastrúktur samfélagsins blæða meðan gullstyttur og rjómatertur spretta eins og gorkúlur út um allt, án þess að rísa upp er mér óskiljanleg.. Hér var öllum sjúkrahúsum og bókasöfnum á landsbyggðinni lokað þvi leiðtoginn var kominn í fjárþurrð, hér virkar einhvernvegin ekkert og fólki virðist vera nokk sama, áhugaleysi, þekkingarleysi,skortur á forvitni um umhverfi sitt og skortur á þjónustulund virðist mér alltumlykjandi. Ég á trúlega ekki eftir að koma hingað aftur frekar en til N-Kóreu.
Bestu kveðjur,
Tóta, blessunarlega komin til Iran
Ashgabad er hnallþóra af stærri gerðinni. Borg Turkmenbasa er yfirfull af ofskreyttum hvítum marmara höllum, gullstyttum, lampaprýddum breiðgötum og öðrum mónumentum tileinkuðum afrekum hans og heimspeki.
En viti menn, hvergi er gert ráð fyrir fólki innan um þessar hallir og þessi gríðarmiklu torg, hvorki kaffihús né veitingahús, hvorki almennings salerni né verslanir, það er ekkert nema tertuhallir.
Við höfðum ákveðið að fara í sirkus eitthvert kvöldið því splunku nýr stór sirkus er við hliðina á hótelinu. Sirkusinn var lokaður og enginn gat sagt okkur hvort né hvenær hann yrði opnaður. Ung stúlka sem sat í hliðarherbergi í kjallara upplýsti okkur um að það yrðu örugglega tónleikar á afmæli forsetans....en hann á afmæli í júni, á næsta ári altså!
Það var nú í lagi því við höfðum merkt við tvö söfn sem við höfðum hug á að skoða, minningasafn um jarðskjálftann 1948 sem lagði borgina í rúst og drap tvo þriðju borgarbúa og teppasafnið, en handunnin teppi héðan eru gersemar. Bæði söfnin voru lokuð og enn gat enginn sagt okkur hvort eða hvenær þau yrðu opnuð.
Sigurboginn, sem er aðalminnismerki borgarinnar og á hverjum trónir hin fræga gullstytta sem snýst þannig að sólin skín alltaf framan í leiðtogann var auðvitað lokaður. Miðborgarhnallþórurnar voru allar girtar af með 4 metra háum stálflekum.
Eldri hluti borgarinnar er lágreistur og frekar kósy, en dagar gamalla hverfa eru löngu taldir enda henta lítil pastellit hús ekki þeim marmarasóða sem hér ræður ríkjum. Hreinir strætisvagnar aka eftir helstu breiðgötum eftir öxlinum og karlar sitja aftaní konur fyrir framan. Ungir standa upp fyrir eldri meðborgurum, strætó er ókeypis. Borgin er tandur hrein, götusóparar útum allt og hvergi rusl né veggjakrot, nóg af ruslafötum.
Túrkmenar eru ólíkir frændum sínum Úzbekum, þeir eru mun líkari Evrópubúum í útliti þótt sannarlega megi sjá mongólsk augu og andlitsbyggingu innanum. Konur klæðast skósíðum munstruðum kjól og bera klút á höfði, karlar eins og Úzbekar og Kazakkar snyrtilegir í skyrtu og buxum, allt pressað og fínt. Rússnesku kunnáttu Túrkmena er hinsvegar ábótavant og oftar en ekki tala menn bara turkmensku. Bílafloti í takt við terturnar, alltof stórir og fyrirferðamiklir af öllum þjóðernum.
Fáa sáu við á ferli fyrsta daginn en það tíðkast etv ekki að fólk sé að spássera sér til skemmtunar í 50°c.
Næsti dagur í Ashgabad: Morgunverður af klassískri gerð, internet hótelsins lamað, eins og lyfturnar og sánað, en okkur bent á internet handan við hornið, ljómandi tenging án sérþarfa eins og feisbókarinnar og bloggs. Þaðan fórum við að leita að Jóhönnu Kristjóns, en við vissum að hún var í bænum. Hún hafði sloppið út af hótelinu sínu áður en við komum svo við skutluðumst í bankann til að taka út pening...en urðum frá að snúa vegna þess að passarnir voru á hótelinu og visakort með mynd gildir ekki. Þaðan ókum við að kláf ferjunni sem átti skv. bókinni Lonely Planet, að bera okkur upp 1265m til að fá útsýni yfir borgina og borða hádegismat.
Kláfurinn var hinsvegar ekki starfandi frekar en svo óskaplega margt í þessari hnallþóruborg. Á heimleiðinni ókum við framhjá 35 marmara háhýsum sem virtust tóm og hinu 100.000m2 bókasafni sem skv. prívat heimildum stendur tómt en innlendar heimildir segja að sé stæsta bókasafn heims og eigi flestar bækur, sennilega margar eftir hinn skínandi leiðtoga.
Við rússneska bazarinn hittum við Jóhönnu sem var að koma úr skoðunarferð um borgina með leiðsögumanni, við fórum á 5 stjörnu hótelið hennar sem er eins og okkar hótel, tjah frekar lokað.Við settumst á sundlaugarbarminn og ætluðum að panta okkur drykk, en barinn var lokaður! Þar sátum við og skiptumst á lífsreynslusögum, hlógum hátt og reyktum sígarettur frá Pyongyang.
Rútur yngri fór hinsvegar að sýna merki ógleði og fór heim , Grímúlfur fór aðeins seinna en við fórum í útréttingar. þegar við komum svo á hótelið okkar klukkutíma seinna hafði Grímúlfur verið í hjúkrunarhlutverki að reyna að kæla bróður sinn með öllum tiltækum ráðum, köldum handklæðum, loftkælingu og ís. Hann var við mælingu með 41,3 svo ég ákvað að hringja á lækni......heimamenn vita meira um svona sólstingi en ég. Í móttökunni var mér sagt að læknastofan væri lokuð!!!!!! og óvíst hvenær/ hvort læknir kæmi!!!!!!, svo ég urraði og hvæsti um þjónustu og fimm stjörnu hótel, æsti mig í fyrsta skipti í ferðinni.
Það kom skömmu seinna kona í sjúkrabíl, í hvítum slopp með hatt eins og Beina Bjarni á Landakoti í denn, hún fékk sjúkrasögu í genum túlk og gaf stráknum sprautu og sagði“ ekki sól, ekki út, sól voða hættuleg, þið alltaf úti að ganga, starfsfólk hótels segir að þið gangið og gangið, ekki gott, of heitt“
Við ákváðum því að borða á litlum restó sem skv. bókinni á að vera frambærilegur og er hér við hliðina á hótelinu, viti menn hann var lokaður og hafði verið lengi. Við fundum rússneska stalovaju í næstu götu og fengum okkur shaslikk með lauk og túrkmennskan bjór sem er ljómandi góður.
Ekki sjást leigubílar á götum borgarinnar en auðvelt er að veifa bíl og verðið sanngjarnt, 1-2 dollarar fyrir skutlið, það er ekki of dýrt ( þótt ferðirnar séu oftar en ekki að lokuðum dyrum) og hreinn gróði fyrir heimamenn því hér kostar bensínlítrinn 20 cent.
Síðasti dagur í Ashgabad. Snemma á fætur þrátt fyrir fótboltasjónvarpsgláp langt fram á nótt. Fyrsti áfangastaður átti að vera dýragarður Ashgabad og okkur til lítillar undrunar komum við enn að lokuðum dyrum.
Nú gæti einhver spurt“ er ekki hægt að spyrja í móttökunni hvort sé opið eður ei“ og svarið við því er nei. Það er að sönnu hægt að spyrja en það veit enginn neitt, „getur þú þá hringt fyrir mig“? „Nei ég veit ekki númerið og veit ekki hvernig ber að nálgast það“!!!
Hvað með það, við húkkuðum okkur bíl, skínandi fína Volgu og karl sem talaði reiprennandi rússnesku og fengum hann til að aka með okkur út í eyðimörkina til að skoða Tolkuchka Bazarinn.
Hann er staddur út í Karakum eyðimörkinni 10 km suður af borginni og þar úir og grúir af allskonar vöru, allt frá loðhöttum í sýrða mjólkurdrykki. Kameldýr og geitur, teppasalar og skartgripasalar, Ashgabatar á öllum aldri, ekki sást túristi nema hin fjögur fræknu. Svo heim á hótel í hvíld, enda enn 50°c í forsælu og við að passa okkur.
Þaðan var haldið gangandi eftir ólæsu korti að glápa á stríðsmónument. Það kom berlega í ljós í móttökunni að, a) enginn kunni að lesa á kort, b) enginn vissi hvar mónumentið var staðsett. Við hafandi verið í borginni í fjóra daga þóttumst geta séð að það var í hjarta borgarinnar svo við lögðum af stað í þriggja klukkutíma göngutúr, skoðuðum minnismerkið sem var gríðar fagurt, umvafið gosbrunnum og trjágróðri, þaðan köstuðum við svo kveðju á hinn hringsnúandi leiðtoga áður en við tókum stefnu á kvöldverð, að þessu sinni á dæner uppá amrísku, sem reyndist opinn og bar fram nær óæta hamborgara, en bara svona uppá skemmtunina þótti hann vera við hæfi.
Allt er dýrt í Turkmenistan, 5$ fyrir innanbæjarsímtal, 8$ fyrir að þvo einar buxur og strauja ( hingað til hefur kg.af hvítum þvotti verið milli 1-2 $).
Ég svoði bara sjálf í baðkarinu það er nú ekki mikið mál fyrir röska konu.
En nú er komið að lokum þessa –stan kafla ferðarinnar. Á morgun förum við yfir Bagdjiran landamærin inn til Iran. Turkmenistan er það land hér sem ég skil síst í. Auðvitað er ekki tekið með silkihönskum á uppreisnarseggjum en þjóð sem horfir á infrastrúktur samfélagsins blæða meðan gullstyttur og rjómatertur spretta eins og gorkúlur út um allt, án þess að rísa upp er mér óskiljanleg.. Hér var öllum sjúkrahúsum og bókasöfnum á landsbyggðinni lokað þvi leiðtoginn var kominn í fjárþurrð, hér virkar einhvernvegin ekkert og fólki virðist vera nokk sama, áhugaleysi, þekkingarleysi,skortur á forvitni um umhverfi sitt og skortur á þjónustulund virðist mér alltumlykjandi. Ég á trúlega ekki eftir að koma hingað aftur frekar en til N-Kóreu.
Bestu kveðjur,
Tóta, blessunarlega komin til Iran
Kazakstan-Uzbekistan
Við komum inn til Alma Ati gegnum frekar eyðilegt landslag, flatt og sendið. Alma Ati er hinsvegar hvorki flöt né sendin. Borgin er öll á brattan og skipulögð eins og Nýja Jórvík. Breiðgöturnar Lenin, Karl Marxs, Furmanov, Kommunistchesky og Seyfullin, sem nú hafa allar fengið ný Kasösk nöfn skera borgina frá norðri til suðurs, smærri spámenn fá nöfn sín á þvergöturnar.
Borgarstæðið er gríðar fallegt, til suðurs standa snæviþakin Zailiynski Alatau fjöll og til norðurs hinar frægu endalausu steppur Kazakstan. Borgin ber minjar 200 ára setu Rússa, fallegar pastellitar 19. aldar byggingar setja svip sinn á borgina. Sannarlega eru Sovésk áhrif sjáanleg, en þó ekki í þeim mæli sem ég hélt. Borgin er evrópskari en ég átti von á, fólkið fallegt, hefur ekki sérstakan mogólskan svip enda blandað slövum til 300 ára, klæðaburður evrópskur og sérstaklega hjálpsamt og elskulegt.
Hótelið sem við bjuggum á var svo sem hvorki fugl né fiskur, en hreint. Plúsinn var að svalirnar snéru í suður svo morgun sýnin var í fjarska hin fögru fjöll og í nærmynd, beint fyrir neðan hótelið hinn frægi Zelyony Bazar. Það er stærsti matarmarkaður borgarinnar og hann vaknar til lífs klukkan0700 og lokar klukkan 1900.
Við gengum borgina þvera og endilanga og tókum kláfferju upp á Kök Töbe, eða grænuhæðir til að njóta útsýnis og borða. Við stoppuðum ekki nena einn dag svo við undum okkur engrar hvíldar en stoppuðum þó til að leyfa strákunum að komast á internet. Kasakkar eru ekki kúgaðri en svo að internet er auðfengið og wi fi kaffihús á hverju horni. Það er kanske ekki lýðræði í þeim skilningi og við viljum endilega hafa og spilling, segja bækurnar, er gríðarleg.
Við keyptum okkur svo pylsur,ost,graslauk,svart brauð og kirsuber og þá var okkur ekkert að vanbúnaði að halda ferðinni áfram til Uzbekistan. Hinar gríðarvíðu steppur Kazakstan eru fallegar, hjarðir sauðfjár og geita á beit undir eftirliti fjárhirða, hestastóðin voru hinsvegar ekki undir eftirliti eins né neins nema skaparans og var það fögur sjón að sjá stóðin hlaupa um slétturnar í kvöldsólinni.
Leggurinn Kazakstan-Uzbekistan var hinsvegar hvorki einfaldur né átakalaus. Á lestarstöðinni tók á móti okkur maður sem ók okkur að landamærunum. Við létum hann fá umslag með peningum frá ferðaskrifstofunni til að greiða fyrir á landamærunum. Hann talaði stöðugt í síma á leiðinni og greinilegt að það var verið að skipuleggja hverjum ætti að múta. Við áttum tiltölulega greiða leið út úr Kazakstan en það er ekki alltaf til bóta að hafa diplómatískan passa....og þó.
Svo tók við troðningur og þvaga af gulltenntu fólki og ekkert gerðist í 30 mínútur og við skildum hvorki upp né niður í en svo voru hliðin opnuð og fólkið streymdi í næstu þvögu. Okkur var ekki sérlega skemmt við tilhugsunina um að þurfa að standa í þvögu í 45°c og sól og undum okkur að karli með hatt og veifuðum pössunum. Eftir það hrökk vélin í gang og greinilegt að mútuféð kom að góðum notum fyrir okkur, engin þvaga, engar biðraðir, ekkert vesen. Uzbeskir embættismenn eru skv. bókum þeir allra spilltustu í Mið Asíu.
Á móti okkur tók hinn geðþekki Airat, hans hlutverk var að koma okkur á brautarstöðina í Taskent. Hann ók okkur strax heim til sín svo við gætum komist á klósett og þvegið okkur, bar í okkur te og melónur, brauð og sultu og var hinn almennilegasti. Svo var haldið til Taskent. Á brautarstöðinni fengum við okkur plov og komum okkur fyrir í vip salnum( meðan við biðum eftir agent frá ferðaskrifstofunni sem átti að færa okkur lestarmiða til Samarkand. Strákarnir sofnuðu báðir í hægindastólunum meðan við, hin ábyrgu, settum tölvur og síma í hleðslu og gengum frá viðskiptum.
Í ljós kom að lestin átti ekki að fara fyrr en um kvöldið svo við höfðum nokkra klukkutíma til að skoða Taskent. Það hafði ekki verið á planinu svo við vorum óundirbúin en skelltum töskunum í geymslu, vöktum strákana og stukkum í metróinn beint á Chorsu basarinn. Ef það er ætt og vex í Uzbekistan, þá er það á þessum markaði. Stæður af litríkum kryddum, korni,mjólkurafurðum,brauði, grænmeti, ávöxtum kjöti og sætindum fylla þennan litríka basar og gulltenntar kerlingar með skuplur og karlar með chapan hattinn svarta brosa og hlæja, spyrja hvaðan við komum skella svo uppur og segja Reykjavík og Eyjafjallajökull. Við undum okkur lengi þar en tíminn var naumur og næsta stopp var Safn Amir Timors. Eftir að hafa fengið leiðbeiningar heimamanna tókum við strætisvagn í miðbæinn og nutum vel svalans í safni um föður allra Uzbeka og kóng yfir þriðja stæsta veldi heims. Fyrstur var Alexander, þá kom Gengis Kahn með sína landvinninga og svo Tímor hvers veldi náði frá Egyptalandi til Indlands.
Taskent er falleg borg ( það sem maður nær að sjá á nokkrum klst) en nokkuð ecclastisk. Stórt nýtt torg með glæsibyggingum og stórum glæsikerrum sker sig sárlega frá lágreistum húsum og hestakerrum gamla hverfisins. Almenningssamgongur godar og hreinar.
Við komum svo til Samarkand um miðnætti og vorum sótt og skutlað á hótelið sem var fallegt og notalegt lítið hótel í hjarta borgarinnar. Við vorum ein og nutum því 100% athyggli starfsfólksins sem hljóp í kringum okkur brosandi og lágmælt. Dagarnir liðu í stífu prógrammi því margt er að skoða í þessu skríni silkileiðarinnar, sagan á hverju horni , Ulugbek medrassan, stjörnufræði, stærðfræði og heimspeki , minnisvarðar miðalda svo stórkostlegir að ég læt skáldum eftir lýsingarnar,
„ We travel not for trafficking alone,
By hotter winds our fiery hearts are fanned,
For lust of knowing what should not be known
We take the Golden Road to Samarkand.“
J.E. Flecker.
Á kvöldin sátum við undir stjörnuhimni og spiluðum actionary, erum öll orðin frekar flink í líkamlegri tjáningu, mikið hlegið og gaman að vera til.
Eftir þrjá daga í Samarkand var tími til kominn að halda áfram til Buchara sem er heilagasta borg Mið Asíu, þar hefur verið samfelld byggð í 1000 ár og gamli hlutinn minnir svolítið á Damaskus, hálfdrukkin og dulítið úr sér gengin leirhúsin setja svip sinn á borgina, hún er skínandi hrein og ber þennan brúna eyðimerkurlit miðausturlanda. En þegar komið er innfyrir hurðina þá brestur á með litadýrð, gosbrunnum og austrænni fegurð.
Við fengum leiðsögumann sem var talsvert höll undir Uzbekistan, allt sem einhvers virði var reyndist þegar grannt var skoðað af Uzbeskum rótum runnið.
Uzbeskar konur ganga í síðum skyrtum og buxum í stíl, mér sýndust þær talsvert á þverveginn og áberandi gulltenntar en glaðlyndar og kurteisar. Og nú var komið að drama ferðarinnar, fótbolta.
Við höfðum altså fundið á interneti hvenær fótboltaleikur í undanúrslitum færi fram, vorum búin að borða, kaupa bjór og hnetur, sest niður til að horfa á leikinn, búið að skipta í lið og allt tilbúið. Allt fór vel i fyrstu en þegar fyrri hálfleikur var hálfnaður fór rafmagnið af hótelinu!
Starfsfólk kom hlaupandi með kerti og sagði að trúlegast kæmi rafmagn á aftur innan skamms. Við settumst út og nutum stjörnuhiminsins. Fljótlega brast þó þolinmæði karldýranna og þeir færðu sig yfir á stórt hótel sem var upplýst eins og jólatré, ég varð eftir og hlustaði á Cohen. Rafmagnið var ekki komið þegar við fórum á hádegi næsta dags.
Tími til kominn að halda áfram eftir tveggja daga stopp og okkur ekið að landamærunum að Turkmenistan. Ekkert vandamál, við þutum í gegnum þrjú kontról eins og ekkert væri Uzbeka megin og svo tók við kílómeters ganga með farangur í brennandi eyðimerkursólinni, það var svolítið erfitt. Turkmenar tóku okkur vel, allt hreint og fínt, einstaklega hjálpsamir og brosandi landamæraverðir sögði einum rómi,“ velkomin til Turkmenistan“. Lestarferðin til Ashgabad gekk snuðrulaust, þangað komin beið okkar Mergen, ungur Turkmeni sem er okkar kontaktur hér en verandi á transit vísa þurfum við ekki að hafa leiðsögumann.
Kveðja frá Ashgabad
Tóta
Borgarstæðið er gríðar fallegt, til suðurs standa snæviþakin Zailiynski Alatau fjöll og til norðurs hinar frægu endalausu steppur Kazakstan. Borgin ber minjar 200 ára setu Rússa, fallegar pastellitar 19. aldar byggingar setja svip sinn á borgina. Sannarlega eru Sovésk áhrif sjáanleg, en þó ekki í þeim mæli sem ég hélt. Borgin er evrópskari en ég átti von á, fólkið fallegt, hefur ekki sérstakan mogólskan svip enda blandað slövum til 300 ára, klæðaburður evrópskur og sérstaklega hjálpsamt og elskulegt.
Hótelið sem við bjuggum á var svo sem hvorki fugl né fiskur, en hreint. Plúsinn var að svalirnar snéru í suður svo morgun sýnin var í fjarska hin fögru fjöll og í nærmynd, beint fyrir neðan hótelið hinn frægi Zelyony Bazar. Það er stærsti matarmarkaður borgarinnar og hann vaknar til lífs klukkan0700 og lokar klukkan 1900.
Við gengum borgina þvera og endilanga og tókum kláfferju upp á Kök Töbe, eða grænuhæðir til að njóta útsýnis og borða. Við stoppuðum ekki nena einn dag svo við undum okkur engrar hvíldar en stoppuðum þó til að leyfa strákunum að komast á internet. Kasakkar eru ekki kúgaðri en svo að internet er auðfengið og wi fi kaffihús á hverju horni. Það er kanske ekki lýðræði í þeim skilningi og við viljum endilega hafa og spilling, segja bækurnar, er gríðarleg.
Við keyptum okkur svo pylsur,ost,graslauk,svart brauð og kirsuber og þá var okkur ekkert að vanbúnaði að halda ferðinni áfram til Uzbekistan. Hinar gríðarvíðu steppur Kazakstan eru fallegar, hjarðir sauðfjár og geita á beit undir eftirliti fjárhirða, hestastóðin voru hinsvegar ekki undir eftirliti eins né neins nema skaparans og var það fögur sjón að sjá stóðin hlaupa um slétturnar í kvöldsólinni.
Leggurinn Kazakstan-Uzbekistan var hinsvegar hvorki einfaldur né átakalaus. Á lestarstöðinni tók á móti okkur maður sem ók okkur að landamærunum. Við létum hann fá umslag með peningum frá ferðaskrifstofunni til að greiða fyrir á landamærunum. Hann talaði stöðugt í síma á leiðinni og greinilegt að það var verið að skipuleggja hverjum ætti að múta. Við áttum tiltölulega greiða leið út úr Kazakstan en það er ekki alltaf til bóta að hafa diplómatískan passa....og þó.
Svo tók við troðningur og þvaga af gulltenntu fólki og ekkert gerðist í 30 mínútur og við skildum hvorki upp né niður í en svo voru hliðin opnuð og fólkið streymdi í næstu þvögu. Okkur var ekki sérlega skemmt við tilhugsunina um að þurfa að standa í þvögu í 45°c og sól og undum okkur að karli með hatt og veifuðum pössunum. Eftir það hrökk vélin í gang og greinilegt að mútuféð kom að góðum notum fyrir okkur, engin þvaga, engar biðraðir, ekkert vesen. Uzbeskir embættismenn eru skv. bókum þeir allra spilltustu í Mið Asíu.
Á móti okkur tók hinn geðþekki Airat, hans hlutverk var að koma okkur á brautarstöðina í Taskent. Hann ók okkur strax heim til sín svo við gætum komist á klósett og þvegið okkur, bar í okkur te og melónur, brauð og sultu og var hinn almennilegasti. Svo var haldið til Taskent. Á brautarstöðinni fengum við okkur plov og komum okkur fyrir í vip salnum( meðan við biðum eftir agent frá ferðaskrifstofunni sem átti að færa okkur lestarmiða til Samarkand. Strákarnir sofnuðu báðir í hægindastólunum meðan við, hin ábyrgu, settum tölvur og síma í hleðslu og gengum frá viðskiptum.
Í ljós kom að lestin átti ekki að fara fyrr en um kvöldið svo við höfðum nokkra klukkutíma til að skoða Taskent. Það hafði ekki verið á planinu svo við vorum óundirbúin en skelltum töskunum í geymslu, vöktum strákana og stukkum í metróinn beint á Chorsu basarinn. Ef það er ætt og vex í Uzbekistan, þá er það á þessum markaði. Stæður af litríkum kryddum, korni,mjólkurafurðum,brauði, grænmeti, ávöxtum kjöti og sætindum fylla þennan litríka basar og gulltenntar kerlingar með skuplur og karlar með chapan hattinn svarta brosa og hlæja, spyrja hvaðan við komum skella svo uppur og segja Reykjavík og Eyjafjallajökull. Við undum okkur lengi þar en tíminn var naumur og næsta stopp var Safn Amir Timors. Eftir að hafa fengið leiðbeiningar heimamanna tókum við strætisvagn í miðbæinn og nutum vel svalans í safni um föður allra Uzbeka og kóng yfir þriðja stæsta veldi heims. Fyrstur var Alexander, þá kom Gengis Kahn með sína landvinninga og svo Tímor hvers veldi náði frá Egyptalandi til Indlands.
Taskent er falleg borg ( það sem maður nær að sjá á nokkrum klst) en nokkuð ecclastisk. Stórt nýtt torg með glæsibyggingum og stórum glæsikerrum sker sig sárlega frá lágreistum húsum og hestakerrum gamla hverfisins. Almenningssamgongur godar og hreinar.
Við komum svo til Samarkand um miðnætti og vorum sótt og skutlað á hótelið sem var fallegt og notalegt lítið hótel í hjarta borgarinnar. Við vorum ein og nutum því 100% athyggli starfsfólksins sem hljóp í kringum okkur brosandi og lágmælt. Dagarnir liðu í stífu prógrammi því margt er að skoða í þessu skríni silkileiðarinnar, sagan á hverju horni , Ulugbek medrassan, stjörnufræði, stærðfræði og heimspeki , minnisvarðar miðalda svo stórkostlegir að ég læt skáldum eftir lýsingarnar,
„ We travel not for trafficking alone,
By hotter winds our fiery hearts are fanned,
For lust of knowing what should not be known
We take the Golden Road to Samarkand.“
J.E. Flecker.
Á kvöldin sátum við undir stjörnuhimni og spiluðum actionary, erum öll orðin frekar flink í líkamlegri tjáningu, mikið hlegið og gaman að vera til.
Eftir þrjá daga í Samarkand var tími til kominn að halda áfram til Buchara sem er heilagasta borg Mið Asíu, þar hefur verið samfelld byggð í 1000 ár og gamli hlutinn minnir svolítið á Damaskus, hálfdrukkin og dulítið úr sér gengin leirhúsin setja svip sinn á borgina, hún er skínandi hrein og ber þennan brúna eyðimerkurlit miðausturlanda. En þegar komið er innfyrir hurðina þá brestur á með litadýrð, gosbrunnum og austrænni fegurð.
Við fengum leiðsögumann sem var talsvert höll undir Uzbekistan, allt sem einhvers virði var reyndist þegar grannt var skoðað af Uzbeskum rótum runnið.
Uzbeskar konur ganga í síðum skyrtum og buxum í stíl, mér sýndust þær talsvert á þverveginn og áberandi gulltenntar en glaðlyndar og kurteisar. Og nú var komið að drama ferðarinnar, fótbolta.
Við höfðum altså fundið á interneti hvenær fótboltaleikur í undanúrslitum færi fram, vorum búin að borða, kaupa bjór og hnetur, sest niður til að horfa á leikinn, búið að skipta í lið og allt tilbúið. Allt fór vel i fyrstu en þegar fyrri hálfleikur var hálfnaður fór rafmagnið af hótelinu!
Starfsfólk kom hlaupandi með kerti og sagði að trúlegast kæmi rafmagn á aftur innan skamms. Við settumst út og nutum stjörnuhiminsins. Fljótlega brast þó þolinmæði karldýranna og þeir færðu sig yfir á stórt hótel sem var upplýst eins og jólatré, ég varð eftir og hlustaði á Cohen. Rafmagnið var ekki komið þegar við fórum á hádegi næsta dags.
Tími til kominn að halda áfram eftir tveggja daga stopp og okkur ekið að landamærunum að Turkmenistan. Ekkert vandamál, við þutum í gegnum þrjú kontról eins og ekkert væri Uzbeka megin og svo tók við kílómeters ganga með farangur í brennandi eyðimerkursólinni, það var svolítið erfitt. Turkmenar tóku okkur vel, allt hreint og fínt, einstaklega hjálpsamir og brosandi landamæraverðir sögði einum rómi,“ velkomin til Turkmenistan“. Lestarferðin til Ashgabad gekk snuðrulaust, þangað komin beið okkar Mergen, ungur Turkmeni sem er okkar kontaktur hér en verandi á transit vísa þurfum við ekki að hafa leiðsögumann.
Kveðja frá Ashgabad
Tóta
Friday, July 9, 2010
Urumqi og Kasakstan.
Jesús Guðs sonur hvað ég er glöð að vera farin frá Urumqi, höfuðborg Xinjiang héraðs. Héraðið ( á stærð við Ísland) er ein andskotans eyðimörk, einstaka niðurníddar borgir og þess á milli olíudælur í löngum bunum.
Í Urumqi er ekki ein einasta manneskja sem talar nokkuð annað tungumál en kínversku og þó, uyguriska er mál heimamanna og er túrkneskt að uppruna og skrifmálið er byggt á arabíska letrinu.
Leigubílstjórar, starfsfólk lestastöðva, móttökustjóri á fimm stjörnu hóteli , ekki kjaftur sem talar ensku,frönsku,þýsku né arabísku....ok ég fer ekki sérstaklega fram á þekkingu á skandinavískum tungumálum, það væri megalómania hálfvita í þessu stóra landi gulra.
Það sem ergir kanske einkum er það sem við myndum kalla dónaskap. Þetta fólk virðir mann ekki viðlits þótt það sé ávarpað, fyrst kurteislega og á endanum með hrópum og látum. Það talar ekki erlend tungumál og sér akkúrat enga ástæðu til að reyna að skilja. Hvernig Rúti tókst að næla í lestarmiða á lestarstöð þar sem enginn talar tungum, ekki er hægt að borga með korti né evrum, ekkert ATM og bank of China í öðrum borgarenda, honum tókst það nú samt með þrautsegju og því sitjum við nú hér í þessari fínu lest. Lestarvörðurinn sá strax að rétt væri að bjóða strákunum sér klefa svo við ferðumst nú betur en nokkru sinni á þessari yfirreið um hinar kúguðu þjóðir heims.
Urumqi er 2,5 miljón manna borg, greinileg uppbygging en enn glittir í blokkir gamalla tíma kommúnista sem hafa ekki séð málingarpensil í 60 ár. Frekar ófrÍtt og stórgert fólk, ótrúlega illa skóað,illa tennt og hryllilega hávært, nema ég sé að verða gömul. Borgin er sögð einstök að því leyti að hún er lengst allra borga frá sjó eða stöðuvatni. Þar borðar maður urumqiskar núðlur sem eru góðar og seðjandi, þó ekki blaðbrjótandi í kúlínerísku samhengi.
Lestin fór seint um kvöld og auðvitað ekki kjaftur sem gat sagt manni af hvaða brautarpalli hvað þá að upplýsingarskilti gæfu nokkuð til kynna. Þegar Rútur var um það bil að sleppa sér við fúllynda starfskonu járnbrautanna í vip herberginu þá steig fram budduleg kona og sagði „ sto vi hotit“? Ég varð svo glöð að heyra tungumál sem ég slkildi að það lá við að ég kyssti hana. Hún talaði kínversku og rússnesku og túlkaði af snilld. Ég var komin heim.
Í lestinni var okkur tekið vel og strax brast á hin blómlegasta rússneska, við hjónin pússuðum gamla þekkingu á tungunni og allt í einu gat ég brosað og hlegið aftur því ég var komin í mannleg samskipti,
Lestin í rússneskum stíl, dýnur, handklæði,þykk bómullarsængurföt og samóvar. Við skemmtum okkur við actíonary, lékum allt frá háhælaða dvergnum í N-Kóreu til fagurbókmennta frakka.
Á landamærunum við Kazakstan er mikið eftirlit, minnir svolítið á eftirlitið milli austur-vestur blokkanna hér í denn.
Kasakstan er gríðarlega stórt land og ríkt. Olíu og gas eiga þeir í tonnum, og flytja út austur og vestur. Hér á landamærum er fjallasýn gríðar víð og fögur.
Thorunn Hreggvidsdottir
Í Urumqi er ekki ein einasta manneskja sem talar nokkuð annað tungumál en kínversku og þó, uyguriska er mál heimamanna og er túrkneskt að uppruna og skrifmálið er byggt á arabíska letrinu.
Leigubílstjórar, starfsfólk lestastöðva, móttökustjóri á fimm stjörnu hóteli , ekki kjaftur sem talar ensku,frönsku,þýsku né arabísku....ok ég fer ekki sérstaklega fram á þekkingu á skandinavískum tungumálum, það væri megalómania hálfvita í þessu stóra landi gulra.
Það sem ergir kanske einkum er það sem við myndum kalla dónaskap. Þetta fólk virðir mann ekki viðlits þótt það sé ávarpað, fyrst kurteislega og á endanum með hrópum og látum. Það talar ekki erlend tungumál og sér akkúrat enga ástæðu til að reyna að skilja. Hvernig Rúti tókst að næla í lestarmiða á lestarstöð þar sem enginn talar tungum, ekki er hægt að borga með korti né evrum, ekkert ATM og bank of China í öðrum borgarenda, honum tókst það nú samt með þrautsegju og því sitjum við nú hér í þessari fínu lest. Lestarvörðurinn sá strax að rétt væri að bjóða strákunum sér klefa svo við ferðumst nú betur en nokkru sinni á þessari yfirreið um hinar kúguðu þjóðir heims.
Urumqi er 2,5 miljón manna borg, greinileg uppbygging en enn glittir í blokkir gamalla tíma kommúnista sem hafa ekki séð málingarpensil í 60 ár. Frekar ófrÍtt og stórgert fólk, ótrúlega illa skóað,illa tennt og hryllilega hávært, nema ég sé að verða gömul. Borgin er sögð einstök að því leyti að hún er lengst allra borga frá sjó eða stöðuvatni. Þar borðar maður urumqiskar núðlur sem eru góðar og seðjandi, þó ekki blaðbrjótandi í kúlínerísku samhengi.
Lestin fór seint um kvöld og auðvitað ekki kjaftur sem gat sagt manni af hvaða brautarpalli hvað þá að upplýsingarskilti gæfu nokkuð til kynna. Þegar Rútur var um það bil að sleppa sér við fúllynda starfskonu járnbrautanna í vip herberginu þá steig fram budduleg kona og sagði „ sto vi hotit“? Ég varð svo glöð að heyra tungumál sem ég slkildi að það lá við að ég kyssti hana. Hún talaði kínversku og rússnesku og túlkaði af snilld. Ég var komin heim.
Í lestinni var okkur tekið vel og strax brast á hin blómlegasta rússneska, við hjónin pússuðum gamla þekkingu á tungunni og allt í einu gat ég brosað og hlegið aftur því ég var komin í mannleg samskipti,
Lestin í rússneskum stíl, dýnur, handklæði,þykk bómullarsængurföt og samóvar. Við skemmtum okkur við actíonary, lékum allt frá háhælaða dvergnum í N-Kóreu til fagurbókmennta frakka.
Á landamærunum við Kazakstan er mikið eftirlit, minnir svolítið á eftirlitið milli austur-vestur blokkanna hér í denn.
Kasakstan er gríðarlega stórt land og ríkt. Olíu og gas eiga þeir í tonnum, og flytja út austur og vestur. Hér á landamærum er fjallasýn gríðar víð og fögur.
Thorunn Hreggvidsdottir
Tuesday, July 6, 2010
Onboard a Kazakh Train 1-7-2010
Traveling on The Oppressed World Tour has made it difficult for us to post regularly, perhaps because the fabric of this journey has been to travel countries with different approaches to, for us, granted liberties. From my last published post I have traveled from the south of China to Beijing, gone and returned from North Korea and journeyed westbound to Kazakhstan-Almaty where I spent a day and night and now I am train-tracking to Uzbekistan. Much is to be said and the orderly fashion is to issue correspondence chronologically so all those eager to hear about Korea must endure the rants to come regarding minor details such as China.
I first saw Beijing 2005 or 2006 (we cannot agree on this, our previous passports having been filled and returned to the state) and Beijing was a Jack-City on the run. Only five (or four) years prior the city had been recently built, sky-scraping, perversely aveneu-ous, and grossly metropolitan and those that have not been since the Olympics I warn fervently before assuming the same city exists. I for one have seen a city or three in my young age and have to this day not seen such a monster as Beijing. Words need not be spent on descriptions on a city undoubtedly regularly visited, before or later, by many. I believe it is time for Korea.
On extra thoughts: the misconception that China is anything but the Worlds leading badass is common, and not misguided. Yes, rural China is... rural. So is rural –insert.your.countries.name.here- and standards are often different. I need only play this game in the comparative. Some have been to A and some have been to B. The odd Fucker has been to C and the eccentric Fucker has been to D. What are the foundations of civilization, the qualifying barriers between ´them´ and us? One of those is sanitation and Beijing is cleaner than a newborns conscience. The squatting, spitting Chinese have been rerouted somewhere else. The law and order version of Chinas Gotham, the smiling and friendly, formerly Sinful centre., Beijing is something to be acknowledged now & remembered. I have derailed from my thoughts. Best to continue onto something remotely relevant. Something you have vaguely, rarely or never heard of from an original source before. Korea. (n)
Pyongyang, you love hating it and you hate loving it.
One must tread lightly and carefully when story telling from Korea (DPR) not because it is as taboo and controversial as people assume but because the few that venture that way must understand the thin line between what is told, what is true and what is explainable. I will do my best to remain neutral and objective narratively, but personally I am far more anti-DPRK post-visit than I was pre-. This might not be news to many but now at least I have my reasons, from experience, rather than just speculation from the media. I am still like most or all a media-whore and am reactionally no different regarding news from some poverty stricken hellhole but I have been around enough to identify an (intentional?) fallacy every other coverage. My gold is to be able to contradict the brightest and most influential simply by having been to Pyongyang, occasionally the centre of attention, with a face to face account of the veralitées. Again my train of thought has led me off track. Let us begin, Beijing Pyongyang.
Those that assume that I am a product of nature, or nurture for that matter, are right and wrong but must not include those factors when viewing my analysis of Korea. Genetically I am my parent‘s son but ideologically I am of another era. Some might say that I am genetically prone to all communist ideals and regard most ‚oppressors‘ as ‚liberators‘ or some other bullshit like that but no. Unfortunately for my creators I have been educated on the events of The & Their World and will not readily bow to some great concept of some or all Cold War Era crap. My review of Korea is hands-on, untampered and honest.
Arriving In Pyongyang
Empty avenues, empty sidewalks, empty parks, apartment buildings, statues, expensive official or military BMW‘s or Benz‘s, empty trams (We came the night before a Sunday, the Korean one day weekend. The city was far more populated during the work-week), empty stores (the two we saw)... empty Pyongyang. We arrived in the late evening and the city‘s residents were apparently somewhere else. Appearance. Nothing is apparent in North Korea, not for those that visit. You see what you see, you see what you are meant to see. A random visit to the corner shop is quickly dismissed as impossible due to ´government policy´ much to my fathers´ dismay. The hotel we are brought to is five star, DPRK standard, and almost absolutely empty save a few Lebanese businessmen eager to make no money. Rooms are simple, channels are none. How much can one really listen to how the North Eastern Province # 46 has been visited by The Great and Wise Leader Kim Jong-Il for their unprecedented two year advance on the umpteenth five year plan in KIM´s Steel Factory. Nothing from outside the borders, no information, the N. Koreans know nothing. Without fear of exaggeration I say that I have never been to a country where information and knowledge is so fed and scarce, so limited and selected, so nil. North Koreans are subject to The News, without exception including a piece on Kims latest insightful, national brilliance. Did you know he was the Worlds funniest man? And usually scores four hole-in-ones in a single golf game! Night One.
Pyongyang is clean. The cleanest city I have ever seen. The Metro (foreigners only allowed to see two stations) is deep, deep, deep underground with murals, icons and paintings. It is effective and clean, although not extensive because Pyongyang is, although built Metropolitan, quite small. The avenues are big, the hedges are trimmed (everywhere!), the people are fit, not fat, not slim, but fit. They dress properly. Men boast trousers and tucked-in shirts and occasionally the casual tie (usually red) and women wear dresses and heels. The trams, buses and trains are timely, the hours are eight, the hair is kempt and short, the make-up is pseudo-Russian or none. Rubbish is none, cleanliness is worth reiterating, truly. En plus every single adult or almost-adult in the DPRK wears a Kim Il Sung button on his shirt/blouse covering his heart. Without exception. Everyone.
The DPRK ‚appears‘ to be a seemingly functional social paradise. The citizens do not pay tax, they do not vary much in income, they are seemingly equally educated and do not, seemingly, want or expect any deviation of life. They have free access to housing, to education, to health. There is no crime, no drugs, no prostitution, no crime and subsequently no prisons (only re-educational centres). No private belongings only public transport for free. Furnished apartments with DVD, VCD, LCD and all of those but no access to Batman and the likes. Only state channels and occasionally Chinese or Russian movies granted public access by the state. Rock, Pop, Jazz, Blues etc etc is none but the Korea DPR Red Army Choir does give out some CD‘s with patriotic songs (I have two CDs, you are most welcome to pop by for a listen)
Korea DPR. What the f. is going on?
The problem is that reasonably bright people will see through this farcical facade, the city looks grand and beautiful but when we were given an opportunity to see inside these buildings we saw the cracks in the walls and the moisture blotches in the corners etc etc. The library is meant to hold thirty million books and a large collection of foreign literature but where exactly was that? The library was empty except for a few students. Their are handball, football, martial arts, swimming, gymnastic superstructures along a certain avenue but appear to be vacant. Their thoughts on the Korea War are misguided, at least according to what my parents, my brother and myself along with my class were taught. American Imperialist Aggressors attacked an innocent North. Another link on an Imperial World Domination Mission. There were so many brutal and vulgar lies that we were told and what is worse I am convinced that they are (because they have no access to research or confirm anything else) generally believed by the masses. We were over fed in every single restaurant we were taken to, separately placed by a table in a room far from the main dining area, we were kept away from locals and led in and out five minutes after or before the Koreans. We could not confirm what we were being told but we could sense that they meant it, believed it and knew that theirs was the truth.
What angers me the most is little high heeled Kim. Our guides view their great and wise leader as one of them. He eats what they eat, lives how they live, sees what they see and feels what they feel. He is trusted because he is a dedicated Korean patriot constantly fighting for a unified peninsula. He DID NOT bomb the S. Korean ship! American artists were kidnapped and forced to forge the remains of the boat and missile to frame Kim and Korea. ... When asked whether he has children the guides answered that they did not know. Asked where he lives the guides said they did not know. Asked if he was married the guides said they did not know. If they did then they pretended not to. I don‘t understand why.
I have a sneaking suspicion that their beloved Kim is a Johnny Black loving, SUV-driving, gourmet food dining hypocrite keeping a nation imprisoned with blatant lies about the outside world and their role in it. I think he did blow that ship up as do I think he created or forged a nuclear bomb in order to receive much needed aid upon its dismantlement. I think he lives in a highly secure villa or three around the northern peninsula. I think he is an insane, power hungry megalomaniac. I think he is a criminal and should be captured, tried and shot. Why? Our guides were good people and I think Koreans in general are good honest hard working people, like most people anywhere. Why is it so important to completely block information from the masses. Why can they not read the newspapers, listen to the radio, watch the news and then repeat the procedure with different sources from different countries? These people are just people and I think the educational system is relatively good. Why in that ‚socialist paradise‘ do wages not differ, why can a civilian not buy a car or a bigger television. Why can some not excell in their field and work for whom they choose. They are allowed to be out and about after 21:00 but don‘t, because although allowed it is not expected and those that swim against stream are few and far between.
It was sad hearing our guides almost whisper „is there anything new in world news“ and we, regrettably, dismissed the question by saying that no, there was nothing new. Mid-East, Israel, Iran, Financial Crisis, Football, Elections here and there etc etc etc. Same old. Not for them. I wish I would have answered the question knowing what they were really asking. What the f. is really going on out there!?
I do not want to end this post on a negative note because there was much in Korea that will remain pleasantly in my memory. Although over-fed the food was good. Although oppressed the people were neat, clean and well dressed and dare I say looked content. Whether that is the famous ‚ignorance is bliss‘ or not is questionable but so is it everywhere else. The city was impeccably clean, trimmed and at times quite spectacular. The Circus was incredible, probably my favourite. The Korean Peoples Youth Union show was also very impressive.
The trip was the strangest I have been on to this day. I did not believe what I saw. I underestimated the oppression and the lies. I underestimated Korea and its functionality. Yes you are right, it is a sick country but you are also wrong. It is, again seemingly, not in any treacherous state. And if it is I suppose that it is hidden not only from tourists but from Koreans as well. Are they happy? Who can tell. Why shouldn‘t they be. By comparison, of which they have none, they are a cultured and free society. Is their leader a maniac, of course but perhaps not to them. He is always on the news (the only story on the news) and keeps promoting excellence, acknowledging hard work, rewarding loyal Koreans, promoting greatness and a place on the Global Pedestal. Is South Korea any better? Yes but again not to them. It unfortunately still takes orders from the Imperialistic American Global Expansion Armies and THEY are oppressed and whored, slave labouring for the Imperialist Plan.
I can not believe this still exists and to this degree. If you do not believe me or even if you do, I encourage every one to go see, what I fear will not remain as bizarre a trip to the 50‘s in coming years or decades, for yourselves. It is absolutely worth it. It is the only one of it‘s kind left.
Times they are a changing and for Koreans I hope this is true. In their favour.
Finnbogi Rutur Finnbogason...
I first saw Beijing 2005 or 2006 (we cannot agree on this, our previous passports having been filled and returned to the state) and Beijing was a Jack-City on the run. Only five (or four) years prior the city had been recently built, sky-scraping, perversely aveneu-ous, and grossly metropolitan and those that have not been since the Olympics I warn fervently before assuming the same city exists. I for one have seen a city or three in my young age and have to this day not seen such a monster as Beijing. Words need not be spent on descriptions on a city undoubtedly regularly visited, before or later, by many. I believe it is time for Korea.
On extra thoughts: the misconception that China is anything but the Worlds leading badass is common, and not misguided. Yes, rural China is... rural. So is rural –insert.your.countries.name.here- and standards are often different. I need only play this game in the comparative. Some have been to A and some have been to B. The odd Fucker has been to C and the eccentric Fucker has been to D. What are the foundations of civilization, the qualifying barriers between ´them´ and us? One of those is sanitation and Beijing is cleaner than a newborns conscience. The squatting, spitting Chinese have been rerouted somewhere else. The law and order version of Chinas Gotham, the smiling and friendly, formerly Sinful centre., Beijing is something to be acknowledged now & remembered. I have derailed from my thoughts. Best to continue onto something remotely relevant. Something you have vaguely, rarely or never heard of from an original source before. Korea. (n)
Pyongyang, you love hating it and you hate loving it.
One must tread lightly and carefully when story telling from Korea (DPR) not because it is as taboo and controversial as people assume but because the few that venture that way must understand the thin line between what is told, what is true and what is explainable. I will do my best to remain neutral and objective narratively, but personally I am far more anti-DPRK post-visit than I was pre-. This might not be news to many but now at least I have my reasons, from experience, rather than just speculation from the media. I am still like most or all a media-whore and am reactionally no different regarding news from some poverty stricken hellhole but I have been around enough to identify an (intentional?) fallacy every other coverage. My gold is to be able to contradict the brightest and most influential simply by having been to Pyongyang, occasionally the centre of attention, with a face to face account of the veralitées. Again my train of thought has led me off track. Let us begin, Beijing Pyongyang.
Those that assume that I am a product of nature, or nurture for that matter, are right and wrong but must not include those factors when viewing my analysis of Korea. Genetically I am my parent‘s son but ideologically I am of another era. Some might say that I am genetically prone to all communist ideals and regard most ‚oppressors‘ as ‚liberators‘ or some other bullshit like that but no. Unfortunately for my creators I have been educated on the events of The & Their World and will not readily bow to some great concept of some or all Cold War Era crap. My review of Korea is hands-on, untampered and honest.
Arriving In Pyongyang
Empty avenues, empty sidewalks, empty parks, apartment buildings, statues, expensive official or military BMW‘s or Benz‘s, empty trams (We came the night before a Sunday, the Korean one day weekend. The city was far more populated during the work-week), empty stores (the two we saw)... empty Pyongyang. We arrived in the late evening and the city‘s residents were apparently somewhere else. Appearance. Nothing is apparent in North Korea, not for those that visit. You see what you see, you see what you are meant to see. A random visit to the corner shop is quickly dismissed as impossible due to ´government policy´ much to my fathers´ dismay. The hotel we are brought to is five star, DPRK standard, and almost absolutely empty save a few Lebanese businessmen eager to make no money. Rooms are simple, channels are none. How much can one really listen to how the North Eastern Province # 46 has been visited by The Great and Wise Leader Kim Jong-Il for their unprecedented two year advance on the umpteenth five year plan in KIM´s Steel Factory. Nothing from outside the borders, no information, the N. Koreans know nothing. Without fear of exaggeration I say that I have never been to a country where information and knowledge is so fed and scarce, so limited and selected, so nil. North Koreans are subject to The News, without exception including a piece on Kims latest insightful, national brilliance. Did you know he was the Worlds funniest man? And usually scores four hole-in-ones in a single golf game! Night One.
Pyongyang is clean. The cleanest city I have ever seen. The Metro (foreigners only allowed to see two stations) is deep, deep, deep underground with murals, icons and paintings. It is effective and clean, although not extensive because Pyongyang is, although built Metropolitan, quite small. The avenues are big, the hedges are trimmed (everywhere!), the people are fit, not fat, not slim, but fit. They dress properly. Men boast trousers and tucked-in shirts and occasionally the casual tie (usually red) and women wear dresses and heels. The trams, buses and trains are timely, the hours are eight, the hair is kempt and short, the make-up is pseudo-Russian or none. Rubbish is none, cleanliness is worth reiterating, truly. En plus every single adult or almost-adult in the DPRK wears a Kim Il Sung button on his shirt/blouse covering his heart. Without exception. Everyone.
The DPRK ‚appears‘ to be a seemingly functional social paradise. The citizens do not pay tax, they do not vary much in income, they are seemingly equally educated and do not, seemingly, want or expect any deviation of life. They have free access to housing, to education, to health. There is no crime, no drugs, no prostitution, no crime and subsequently no prisons (only re-educational centres). No private belongings only public transport for free. Furnished apartments with DVD, VCD, LCD and all of those but no access to Batman and the likes. Only state channels and occasionally Chinese or Russian movies granted public access by the state. Rock, Pop, Jazz, Blues etc etc is none but the Korea DPR Red Army Choir does give out some CD‘s with patriotic songs (I have two CDs, you are most welcome to pop by for a listen)
Korea DPR. What the f. is going on?
The problem is that reasonably bright people will see through this farcical facade, the city looks grand and beautiful but when we were given an opportunity to see inside these buildings we saw the cracks in the walls and the moisture blotches in the corners etc etc. The library is meant to hold thirty million books and a large collection of foreign literature but where exactly was that? The library was empty except for a few students. Their are handball, football, martial arts, swimming, gymnastic superstructures along a certain avenue but appear to be vacant. Their thoughts on the Korea War are misguided, at least according to what my parents, my brother and myself along with my class were taught. American Imperialist Aggressors attacked an innocent North. Another link on an Imperial World Domination Mission. There were so many brutal and vulgar lies that we were told and what is worse I am convinced that they are (because they have no access to research or confirm anything else) generally believed by the masses. We were over fed in every single restaurant we were taken to, separately placed by a table in a room far from the main dining area, we were kept away from locals and led in and out five minutes after or before the Koreans. We could not confirm what we were being told but we could sense that they meant it, believed it and knew that theirs was the truth.
What angers me the most is little high heeled Kim. Our guides view their great and wise leader as one of them. He eats what they eat, lives how they live, sees what they see and feels what they feel. He is trusted because he is a dedicated Korean patriot constantly fighting for a unified peninsula. He DID NOT bomb the S. Korean ship! American artists were kidnapped and forced to forge the remains of the boat and missile to frame Kim and Korea. ... When asked whether he has children the guides answered that they did not know. Asked where he lives the guides said they did not know. Asked if he was married the guides said they did not know. If they did then they pretended not to. I don‘t understand why.
I have a sneaking suspicion that their beloved Kim is a Johnny Black loving, SUV-driving, gourmet food dining hypocrite keeping a nation imprisoned with blatant lies about the outside world and their role in it. I think he did blow that ship up as do I think he created or forged a nuclear bomb in order to receive much needed aid upon its dismantlement. I think he lives in a highly secure villa or three around the northern peninsula. I think he is an insane, power hungry megalomaniac. I think he is a criminal and should be captured, tried and shot. Why? Our guides were good people and I think Koreans in general are good honest hard working people, like most people anywhere. Why is it so important to completely block information from the masses. Why can they not read the newspapers, listen to the radio, watch the news and then repeat the procedure with different sources from different countries? These people are just people and I think the educational system is relatively good. Why in that ‚socialist paradise‘ do wages not differ, why can a civilian not buy a car or a bigger television. Why can some not excell in their field and work for whom they choose. They are allowed to be out and about after 21:00 but don‘t, because although allowed it is not expected and those that swim against stream are few and far between.
It was sad hearing our guides almost whisper „is there anything new in world news“ and we, regrettably, dismissed the question by saying that no, there was nothing new. Mid-East, Israel, Iran, Financial Crisis, Football, Elections here and there etc etc etc. Same old. Not for them. I wish I would have answered the question knowing what they were really asking. What the f. is really going on out there!?
I do not want to end this post on a negative note because there was much in Korea that will remain pleasantly in my memory. Although over-fed the food was good. Although oppressed the people were neat, clean and well dressed and dare I say looked content. Whether that is the famous ‚ignorance is bliss‘ or not is questionable but so is it everywhere else. The city was impeccably clean, trimmed and at times quite spectacular. The Circus was incredible, probably my favourite. The Korean Peoples Youth Union show was also very impressive.
The trip was the strangest I have been on to this day. I did not believe what I saw. I underestimated the oppression and the lies. I underestimated Korea and its functionality. Yes you are right, it is a sick country but you are also wrong. It is, again seemingly, not in any treacherous state. And if it is I suppose that it is hidden not only from tourists but from Koreans as well. Are they happy? Who can tell. Why shouldn‘t they be. By comparison, of which they have none, they are a cultured and free society. Is their leader a maniac, of course but perhaps not to them. He is always on the news (the only story on the news) and keeps promoting excellence, acknowledging hard work, rewarding loyal Koreans, promoting greatness and a place on the Global Pedestal. Is South Korea any better? Yes but again not to them. It unfortunately still takes orders from the Imperialistic American Global Expansion Armies and THEY are oppressed and whored, slave labouring for the Imperialist Plan.
I can not believe this still exists and to this degree. If you do not believe me or even if you do, I encourage every one to go see, what I fear will not remain as bizarre a trip to the 50‘s in coming years or decades, for yourselves. It is absolutely worth it. It is the only one of it‘s kind left.
Times they are a changing and for Koreans I hope this is true. In their favour.
Finnbogi Rutur Finnbogason...
Vietnam & Korea, DPR
Vietnam
As I walked on the banks of the lake in central Hanoi, I noticed the most astonishing thing: a clean, non polluted, quite beautiful environment, in which the sunset, sunrise or indeed the midday heat radiated the exuberant awesomeness´ of the city. Hanoi, whether because of a heightened sense of pride due to the victory over 1,90m heavy armed Americans, or a well adjusted sense of superiority due to their apparent political orientation, has excelled in creating a society worthy of recognition. A society of people with spunk and sass, pride and prejudice, and a distinguished ´to hell with everyone because we do not take shit from anyone after what we have been through”. Whether the government is oppressive and applies censorship whenever it feels giddy, the people hold their heads high and even the less fortunate of society, the beggars and riff raff have a more aggressive attitude towards tourist. When a beggar child of the subcontinent runs up to you and starts mumbling something incomprehensible while relying on hand gestures to act out “i’m hungry”, a Vietnam child will yell out “Hey!!!, you rich, me poor, you give me money now”. Local beauties walk down the streets of Hanoi and Saigon, turning heads and emitting Nancy’s “these boots were made for walking” with every step. The food is to die for, with its simplicity and freshness knocking you off your chair. All in all, Vietnam is heaven on earth and not a perfect country to visit if one is looking for cool, calm and collected oppression.
Korea, DPR
No crime, no prisons, no hunger, no strife, no illiteracy, no electrical shortages, no opposition, no underground, no drugs, no prostitutes, overall no misery. These are the words our guides used to describe the socialist paradise they call home. At first skepticism shot down my spine as these seemingly nice people showed no indication of doubt concerning the nations state of affairs. However, I soon realized that they were not lying. This is the truth of the DPRK. This is a country where sociological analysis will evaluate an entire nation who have been rerouted into another realm of reality. When the world collectively marched towards the future after WWII, the DPRK created another world, a world of personal idolatry towards the great leader, a world were the government tells the people everything the ‘need’ to know about the horrors of the imperialistic west, which is still dominated by the colonial expansionist policies of the capitalist whores of the US of A. The brilliance of my experience in Korea was my own personal confusion when I considered the sources of my preexisting concept of korea. A commie regime controlled by an evil villain who wants to destroy the west, bomb the south back to the stone age and eat small children. As I listened to the convictions of our guides, I found myself doubting all that I had ever heard of the country due to the biased reporting of the west. An initial reaction of mine was to believe our guides, pleasant people who spoke to us throughout our stay there, and disregard my previous beliefs. However, after a few days, after the shock, stress and excitement had filtered out of my system, I came to the conclusion that I would rather believe what I had been told my entire life, rather than place my faith in people kept in the dark regarding anything and everything. There was not a news program or breaking news flash that had nothing to do with the great leader, nor was there any indication that these grand events he was visiting were in fact taking place. Each time the newsflash spoke of Kims visit to a coal mine, or a steel factory which had excelled its production, there were no videos, there was never any real footage of the high heeled dwarf at these celebrations. Only still photos, usually the same ones, despite supposedly being from different locations.
The nation is a nation of slaves, with the high elite controlling everything from goods to information. A socialist can hold on to his convictions after visiting Vietnam, China, Cuba, and after reading the progress of the Soviets, despite all the difficulties, but will become a fervent believer of right wing politics after visiting the so called socialist paradise. Saudi Arabia calls itself Muslim, the DPRK calls itself communist, rednecks call Obama a left wing traitor to the cause. These are all of the same ridiculous calibre when it comes to the basic facts.
Grimulfur Finnbogason
As I walked on the banks of the lake in central Hanoi, I noticed the most astonishing thing: a clean, non polluted, quite beautiful environment, in which the sunset, sunrise or indeed the midday heat radiated the exuberant awesomeness´ of the city. Hanoi, whether because of a heightened sense of pride due to the victory over 1,90m heavy armed Americans, or a well adjusted sense of superiority due to their apparent political orientation, has excelled in creating a society worthy of recognition. A society of people with spunk and sass, pride and prejudice, and a distinguished ´to hell with everyone because we do not take shit from anyone after what we have been through”. Whether the government is oppressive and applies censorship whenever it feels giddy, the people hold their heads high and even the less fortunate of society, the beggars and riff raff have a more aggressive attitude towards tourist. When a beggar child of the subcontinent runs up to you and starts mumbling something incomprehensible while relying on hand gestures to act out “i’m hungry”, a Vietnam child will yell out “Hey!!!, you rich, me poor, you give me money now”. Local beauties walk down the streets of Hanoi and Saigon, turning heads and emitting Nancy’s “these boots were made for walking” with every step. The food is to die for, with its simplicity and freshness knocking you off your chair. All in all, Vietnam is heaven on earth and not a perfect country to visit if one is looking for cool, calm and collected oppression.
Korea, DPR
No crime, no prisons, no hunger, no strife, no illiteracy, no electrical shortages, no opposition, no underground, no drugs, no prostitutes, overall no misery. These are the words our guides used to describe the socialist paradise they call home. At first skepticism shot down my spine as these seemingly nice people showed no indication of doubt concerning the nations state of affairs. However, I soon realized that they were not lying. This is the truth of the DPRK. This is a country where sociological analysis will evaluate an entire nation who have been rerouted into another realm of reality. When the world collectively marched towards the future after WWII, the DPRK created another world, a world of personal idolatry towards the great leader, a world were the government tells the people everything the ‘need’ to know about the horrors of the imperialistic west, which is still dominated by the colonial expansionist policies of the capitalist whores of the US of A. The brilliance of my experience in Korea was my own personal confusion when I considered the sources of my preexisting concept of korea. A commie regime controlled by an evil villain who wants to destroy the west, bomb the south back to the stone age and eat small children. As I listened to the convictions of our guides, I found myself doubting all that I had ever heard of the country due to the biased reporting of the west. An initial reaction of mine was to believe our guides, pleasant people who spoke to us throughout our stay there, and disregard my previous beliefs. However, after a few days, after the shock, stress and excitement had filtered out of my system, I came to the conclusion that I would rather believe what I had been told my entire life, rather than place my faith in people kept in the dark regarding anything and everything. There was not a news program or breaking news flash that had nothing to do with the great leader, nor was there any indication that these grand events he was visiting were in fact taking place. Each time the newsflash spoke of Kims visit to a coal mine, or a steel factory which had excelled its production, there were no videos, there was never any real footage of the high heeled dwarf at these celebrations. Only still photos, usually the same ones, despite supposedly being from different locations.
The nation is a nation of slaves, with the high elite controlling everything from goods to information. A socialist can hold on to his convictions after visiting Vietnam, China, Cuba, and after reading the progress of the Soviets, despite all the difficulties, but will become a fervent believer of right wing politics after visiting the so called socialist paradise. Saudi Arabia calls itself Muslim, the DPRK calls itself communist, rednecks call Obama a left wing traitor to the cause. These are all of the same ridiculous calibre when it comes to the basic facts.
Grimulfur Finnbogason
Cuisine.
We have left, for the time being, the countries of exciting cuisine. The culinary experience so far in the Stans has been very Russian influenced. Pelmeni, Solianka, Bortsh, Shashliks, heaps of grilled meat and simple salads of tomatoes, cucumbers & onions. And of course plov! The only thing new I have tried are different horse meat sausages and fermented mares milk, which is an excellent kefir like drink.
Trains
The trains we have taken in Kazakhstan and Uzbekistan have been first rate. We have had two and four berth cabins the restaurants have been acceptable, if uninspired. We have bought meals from ladies selling food on the platform. On the way to Bukhara, a lady brought us a meal to our cabin. It was sausages, mashed potatoes , fried egg and a salad. It was a good meal and reminded me of my first meal on a Russian train twenty years ago. The restaurant had an extensive menu and I spent a lot of time putting together a three coursed meal. When the waiter came to take my order he listened politely to my complex request and said „we have sausages and mash“.
But it is definitely an improvement to when I lived here 20 years ago. Then I remember going from Moscow to Arkhangelsk and there was nothing to be had but warm sausages and bad beer. Same on the way to Yalta, except they had boiled potatoes instead of sausages. And I find it surprising that there are no direct trains between Kazakhstan and Uzbekistan, nor Uzbekistan and Turkmenistan. I would have imagined better transportation between former Soviet countries.
But train travel is still relatively cheap. The overnight train from Turkmenabad to Ashgabat costs 15USD and similar from Alma Ata to Shymkent. The only problem I have encountered so far is lack of electricity. Sockets don‘t work or are nonexistent. It has been difficult to load laptops, ipods & cameras. But it has usually been possible to plug in in the train attendants cabin.
But it is definitely an improvement to when I lived here 20 years ago. Then I remember going from Moscow to Arkhangelsk and there was nothing to be had but warm sausages and bad beer. Same on the way to Yalta, except they had boiled potatoes instead of sausages. And I find it surprising that there are no direct trains between Kazakhstan and Uzbekistan, nor Uzbekistan and Turkmenistan. I would have imagined better transportation between former Soviet countries.
But train travel is still relatively cheap. The overnight train from Turkmenabad to Ashgabat costs 15USD and similar from Alma Ata to Shymkent. The only problem I have encountered so far is lack of electricity. Sockets don‘t work or are nonexistent. It has been difficult to load laptops, ipods & cameras. But it has usually been possible to plug in in the train attendants cabin.
Sunday, July 4, 2010
World Cup
I watch football every four years, during the World Cup and always support France.
This time I have or will see the following games.
21 June N-Korea-Portugal in Pyongyang, People's Democratic Republic of Korea.
27 June England- Germany in Urumqi in Xinjiang Uyghur Autonomous Region of People's Republic of China.
3 July Argentina- Germany, in Samarkand, Uzbekistan.
6 July Uruguay- Netherlands in Bukhara, Uzbekistan.
7 July, Germany-Spain in Bukhara, Uzbekistan.
And the final match between Germany and the Netherlands in Ashgabat in Turkmenistan.
I will cheer with Germany.
After that we cross over to Iran.
This time I have or will see the following games.
21 June N-Korea-Portugal in Pyongyang, People's Democratic Republic of Korea.
27 June England- Germany in Urumqi in Xinjiang Uyghur Autonomous Region of People's Republic of China.
3 July Argentina- Germany, in Samarkand, Uzbekistan.
6 July Uruguay- Netherlands in Bukhara, Uzbekistan.
7 July, Germany-Spain in Bukhara, Uzbekistan.
And the final match between Germany and the Netherlands in Ashgabat in Turkmenistan.
I will cheer with Germany.
After that we cross over to Iran.
A tough week
The past eight days have been a bit tough. Four countries, three international border crossings, three nights in hotels, five on trains and 7500 km crossed.
We began in Pyongyang, took the train to Beijing, spent a night there before continuing to Urumqi, 40 hours and 3500 kilometres away. After a night there we took the train to Alma Ata, rested a night, continued to Shymkent by night train, took a car to the border, walked over and hitched a ride to Tashkent, to take a train to Samarkand, where we are now, recuperating. The border crossing between N-Korea and China was easy, the one between China and Kazakhstan was OK, but a bit tiresome, but the border post between Kazakhstan and Uzbekistan was a real challenge, a pure Soviet era experience.
Tomorrow we leave for Bukhara.
We began in Pyongyang, took the train to Beijing, spent a night there before continuing to Urumqi, 40 hours and 3500 kilometres away. After a night there we took the train to Alma Ata, rested a night, continued to Shymkent by night train, took a car to the border, walked over and hitched a ride to Tashkent, to take a train to Samarkand, where we are now, recuperating. The border crossing between N-Korea and China was easy, the one between China and Kazakhstan was OK, but a bit tiresome, but the border post between Kazakhstan and Uzbekistan was a real challenge, a pure Soviet era experience.
Tomorrow we leave for Bukhara.
Friday, July 2, 2010
Still on transportation.
We flew to Pyongyang. The aircraft was Ilushine or Tuploev, it is of no significance. What mattered was that it rattled uncomfortably and scared my wife into taking a diazepam. We were met by our minders, who surprisingly were called Kim and Lee, took us around in a Toyota minivan. They did not let us out of there sight for the next five days, not until they saw us onboard the train to Beijing. The train was excellent and the restaurant good until we came to China. There it turned excellent. I am most impressed by chinese trains, they are spotlessly clean, the restos ranging from good to excellent and the controllers helpful and polite. The train from Beijing to Urumqi is an example. It is a 40 hours ride and we only got two tickets to a cabin. When we got on the train the controllers took the matter into their hands and moved two passengers, so that we could all share a cabin. Neat and efficient.
On the train from Pyongyang, we shared a wagon with a Korean delegation. When this wagon was connected to the chinese train at the border, it was sealed of, the connecting doors locked and only opened to allow us access to the restaurant. Whether this was done to protect the N-Korean socialist brothers from being contaminated by their chinese fellow travelers I don‘t know.
We come to Urumqi tomorrow and still don‘t know whether we get tickets to Almaty. It is another 40 hours ride, but if we don‘t get the tickets, we will have to find another means of transportation. We have a train booked from Almaty to Tashkent on the 1st of July.
28th June.
The train to Urumqi was very good, as all the chinese trains we have traveled with have been. Spotlessly clean, the cabin comfortable, the restaurant acceptable. Not the best on this journey, but we got food. When we got there, two hours late, I started trying to get tickets to Almaty. It was not easy, there is a kiosk in a hotel lobby on the right side of the train station which sells the tickets. It was closed when I got there and I was told to come back tomorrow. That was the day of departure. I was there at 09.30, along with my son Grim, who came to prevent violent outbursts of temper in case of adversity. There was a queu, a group of kasakh girls, before us. When I got to the window I showed my letter. „Can I have 4 soft sleeper tickets to Almaty please“. The woman spoke no language but chinese, but indicated with sign language that yes I could. But not pay with a credit card & not in foreign currency. The price was almost 4000 juan, which I didn‘t have. The ATM on the corner didn‘t want MY card and the China Postal Savings bank next door did not change money nor give out money on a credit card. I got directed to a Bank of China branch, got the money, got back AND got the tickets.
It is a soviet train. Good cabins, good bedding, linen and towels. But the the sanitary facilities were better on the Chinese side, toilets cleaner and a separate washing cabin with three wash basins. And the tracks on the Kasakh side leave a lot to be desired. The train rattles and shakes more than it did in China.
It was very nice to come to a country where you can make your self understood. I was never a good Russian speaker, Thorunn was better, but I still manage to communicate. And the people are nice. There is however no restaurant wagon. We stopped for five hours at the chinese-kasakh border, two hours on the chinese side, three at the Kasakh border post.
On the train from Pyongyang, we shared a wagon with a Korean delegation. When this wagon was connected to the chinese train at the border, it was sealed of, the connecting doors locked and only opened to allow us access to the restaurant. Whether this was done to protect the N-Korean socialist brothers from being contaminated by their chinese fellow travelers I don‘t know.
We come to Urumqi tomorrow and still don‘t know whether we get tickets to Almaty. It is another 40 hours ride, but if we don‘t get the tickets, we will have to find another means of transportation. We have a train booked from Almaty to Tashkent on the 1st of July.
28th June.
The train to Urumqi was very good, as all the chinese trains we have traveled with have been. Spotlessly clean, the cabin comfortable, the restaurant acceptable. Not the best on this journey, but we got food. When we got there, two hours late, I started trying to get tickets to Almaty. It was not easy, there is a kiosk in a hotel lobby on the right side of the train station which sells the tickets. It was closed when I got there and I was told to come back tomorrow. That was the day of departure. I was there at 09.30, along with my son Grim, who came to prevent violent outbursts of temper in case of adversity. There was a queu, a group of kasakh girls, before us. When I got to the window I showed my letter. „Can I have 4 soft sleeper tickets to Almaty please“. The woman spoke no language but chinese, but indicated with sign language that yes I could. But not pay with a credit card & not in foreign currency. The price was almost 4000 juan, which I didn‘t have. The ATM on the corner didn‘t want MY card and the China Postal Savings bank next door did not change money nor give out money on a credit card. I got directed to a Bank of China branch, got the money, got back AND got the tickets.
It is a soviet train. Good cabins, good bedding, linen and towels. But the the sanitary facilities were better on the Chinese side, toilets cleaner and a separate washing cabin with three wash basins. And the tracks on the Kasakh side leave a lot to be desired. The train rattles and shakes more than it did in China.
It was very nice to come to a country where you can make your self understood. I was never a good Russian speaker, Thorunn was better, but I still manage to communicate. And the people are nice. There is however no restaurant wagon. We stopped for five hours at the chinese-kasakh border, two hours on the chinese side, three at the Kasakh border post.
Og sonur sólarinnar...
... sagði við hinn kóreanska Speer "byggðu mér borg sem verður stærri og glæsilegri en nokkurn tíma hefur þekkast og mun standa um aldir alda sem minnisvarði um sósíalismann sem við ætlum að byggja hér í paradís verkamanna og bænda".
Speer tók sér í hönd penna og pappír og hófst strax handa. Hann teiknaði háhýsi og hallir, sigurboga sem er stærri en fyrirmyndin í París, glæsilegar breiðgötur og torg, metró sem líkist mest glæsileik Moskvu metrósins, tónlistahallir, leikhús, alþýðuhallir og bókasafn sem átti að verða stæsta bókasafn í heimi, stríðsminjasafn og keiluhallir, ólimpískar sundlaugar, 10.000 manna hallir undir tækvondó, box, handbolta, fótbolta. Hann setti samviskusamlega niður styttur af leiðtoganum mikla og afreksíþróttamönnum, leiðtoganum mikla og gosbrunnum, leiðtoganum mikla og tjah leiðtoganum mikla. Glæsilegar bryr yfir ána Taedong tengja austur og vestur Pyongyang. Borgin er mjög græn, tré,runnar,blóm, og tilheyrandi fuglasöngur. Allur gróður er snyrtur af sósialískum aga, ekki runni í borginni sem er ekki skúlptureraður.
Við vorum sótt á flugvöllinn af leiðsögumönnum okkar Kim og Lí, þau viku ekki frá okkur eitt augnablik og fyrsta daginn fengum við jafnvel fylgd á klósettið. Okkur var ekið í hreinni og nýlegri smárútu að 30 hæða hóteli og tékkuð inn á 10 hæð. Við vorum ALEIN á þessu stóra og frekar glæsilega hóteli, sem mátti þó muna fífil sinn fegurri. Grímúlfur hafandi nýlega horft á hryllingsmyndina Shining hljóp um gangana hrópandi redrum! redrum!. Þegar við vorum búin að þvo af okkur ferðarykið var okkur vísað í veitingasalinn, þar voru 70 borð en aðeins búið að leggja á borð á einu þeirra, fyrir okkur altså. Þar var borinn í okkur matur sem var bæði góður og smekklega fram reiddur en allt of mikið. Þannig var það á undantekningalaust hvar sem við borðuðum, of mikið af öllu. Ekkert nýtt á matseðlinum svosem, kjöt, fiskur, hundur,núðlur heitar og kaldar og að sjálfsögðu kimchi, mikið af grænmeti en ávextir voru af skornum skammti.
Og svo hófst sýningin, Það vildi svo vel til að daginn sem við komum bar uppá mikinn hátíðisdag í landinu, þann dag hóf leiðtoginn háskólanám sitt og urðum við því vitni af hópdönsum háskólanema um alla borg. Svo vorum við leidd um hvert minnismerkið á fætur öðru og í raun mjög stíft prógramm. Við náðum enn einum smyrlingi í safnið og höfum nú séð þá alla, Lenin, Mao, Hó og nú Kim, Kristín sagði okkur að vísu í gærkveldi að Gengis Kahn væri smurður í Mongólíu, það verður að athuga það nánar.
Við vissum svosem nokkurnvegin að hverju við gengum og gerðum bara það sem okkur var sagt, eitt sinn ætlaði Rútur að kíkja inn í matvöruverslun en var samstundis stoppaður, " goverment policy"!!
Upplifunin af Pyongyang er fyrst og fremst að hún er mónumentalisk,skipulögð glæsiborg sem er tandur hrein, jafnvel Singapor fölnar aðeins. Það eru engvir einkabílar á götunum svo hún er lítt menguð og hljóðlát, fyrirmenn í flokknum aka hinsvegar um á svörtum landkrúserum eins og útrásarglæpahyskið okkar heima á Íslandi. Heimamenn eru snyrtilega klæddir, karlar í hefðbundnum svörtum buxum og hvítri skyrtu, konur í skrautlegum blússum og pilsum. Enginn munur á klæðaburða kynslóða. Öll börn í skóla/ungliða búning. Ekki sáum við horaða manneskju en offita kemur sennilega seint til með að sliga heilbrigðiskerfið.
Ekki sáum við neinstaðar....og ég hékk út um glugga rútunnar til að leita...útigangsmenn, betlara, fatlaða,drykkjumenn, eða aðra sem falla á jaðar mannlega samfélags.
Hinsvegar ber að geta þess að viðhaldi húsa var ábótavant og oftar en ekki höfðum við á tilfinningunni að glæsihallirnar og söfnin væru tóm. Hið 100000 m2 bókasafn borgarinnar var það fátæklegasta sem ég hef séð og var okkur þó aðeins sýnd sér valin herbergi eins og herbergi erlendra bóka. Þar voru til sýnis uþb. 50 bækur.
Leiðsögu menn okkar svöruðu spurningum okkar til að byrja með eins og eftir uppskrift. Öll svör hófust á :"Leiðtoginn mikli sagði að........." Eftir því sem á leið þá urðu þau aðeins afslappaðri gagnvart okkur enda við komin til að skoða og læra, aðrir geta dundað sér við að krítisera.
Samkvæmt uppskriftinni þá sér ríkið þegnunum fyrir öllu sem þarf, menntun, heilbrigðisþjónustu, afþreygingu, tónlistar/leiklistar/íþróttar/listar almennt eftir því sem hugur hvers og eins stendur til. Húsnæði er frítt og fá nýgift hjón 60m2 í búð, en einstalingur býr hjá foreldrum fram að giftingu. Kynlíf fyrir hjónaband er, kanske ekki stranglega bannað en getnaðarvarnir liggja ekki á lausu og barn sem fæðist utan hjónabands lendir á uppeldisstofnun. Það var hinsvegar alveg deginum ljósara að við fengjum ekki að skoða heimili fólks, sjúkrahús né almennt nokkuð utan prógramms.
Það er intranet í N-Kóreu, þeas nettenging sem nær bara ekki út fyrir landsteinana, ein sjónvarpsstöð sem sýnir engar fréttir af umheiminum, aðallega stillimyndir af leiðtoganum. Sömuleiðis er innihald frétta í Pyongjang Times frekar rýrt. Ekki fengum við að versla neitt sjálf, gjaldmiðill heimamanna er ekki fyrir okkur, við borguðum fyrir allt með evrum/dollurum.
Við fengum almennt ekki að hitta heimamenn, hvað þá tala við þá.
Við sáum sirkus sem var stórkostleg skemmtan, apar og birnir á skautum, fimi loftfimleikamanna á við það sem við sáum hér í Peking, barnasýningu, þar sem börn sýndi listir sínar. Öguð frá unga aldri sýndu þau ótrúlegustu listir.
Þess verður eiginlega að geta að N-Kóreubúar læra aðra útgáfu af Kóreustríðinu en flest okkar sem læs eru, þær miljónir manna um heim allan sem ólæsir eru, þeim er sennilega nokk sama hver sigraði hvern.
Það sem eftir situr þegar heim er komið er að þetta samfélag er óraunverulegt, mér liggur við að segja ein stór lygi..... af því ég fékk ekki að sjá það sem ég vildi grunar mig sterklega að það sé ekki alveg allt með felldu, en mikið var þetta merkileg ferð og synir mínir sem muna auðvitað ekkert eftir Moskvu voru opinmynntir af undrun og furðu allan tímann. Þetta var eiginlega eins og að fara í Disneyland, og þó ekki því það eru til disneylönd um allan heim, það er bara til ein N-Kórea.
En nú heldur ferðin áfram,silkileiðina, við höfum hér í Bejing notið gestrisni Sendiherra Lýðveldissins Kristínar Árnadóttur og ekki í kot vísað á þeim bæ, mikið talað og hlegið og skipst á lífsreynslusögum.
Kveðja, Tóta
Speer tók sér í hönd penna og pappír og hófst strax handa. Hann teiknaði háhýsi og hallir, sigurboga sem er stærri en fyrirmyndin í París, glæsilegar breiðgötur og torg, metró sem líkist mest glæsileik Moskvu metrósins, tónlistahallir, leikhús, alþýðuhallir og bókasafn sem átti að verða stæsta bókasafn í heimi, stríðsminjasafn og keiluhallir, ólimpískar sundlaugar, 10.000 manna hallir undir tækvondó, box, handbolta, fótbolta. Hann setti samviskusamlega niður styttur af leiðtoganum mikla og afreksíþróttamönnum, leiðtoganum mikla og gosbrunnum, leiðtoganum mikla og tjah leiðtoganum mikla. Glæsilegar bryr yfir ána Taedong tengja austur og vestur Pyongyang. Borgin er mjög græn, tré,runnar,blóm, og tilheyrandi fuglasöngur. Allur gróður er snyrtur af sósialískum aga, ekki runni í borginni sem er ekki skúlptureraður.
Við vorum sótt á flugvöllinn af leiðsögumönnum okkar Kim og Lí, þau viku ekki frá okkur eitt augnablik og fyrsta daginn fengum við jafnvel fylgd á klósettið. Okkur var ekið í hreinni og nýlegri smárútu að 30 hæða hóteli og tékkuð inn á 10 hæð. Við vorum ALEIN á þessu stóra og frekar glæsilega hóteli, sem mátti þó muna fífil sinn fegurri. Grímúlfur hafandi nýlega horft á hryllingsmyndina Shining hljóp um gangana hrópandi redrum! redrum!. Þegar við vorum búin að þvo af okkur ferðarykið var okkur vísað í veitingasalinn, þar voru 70 borð en aðeins búið að leggja á borð á einu þeirra, fyrir okkur altså. Þar var borinn í okkur matur sem var bæði góður og smekklega fram reiddur en allt of mikið. Þannig var það á undantekningalaust hvar sem við borðuðum, of mikið af öllu. Ekkert nýtt á matseðlinum svosem, kjöt, fiskur, hundur,núðlur heitar og kaldar og að sjálfsögðu kimchi, mikið af grænmeti en ávextir voru af skornum skammti.
Og svo hófst sýningin, Það vildi svo vel til að daginn sem við komum bar uppá mikinn hátíðisdag í landinu, þann dag hóf leiðtoginn háskólanám sitt og urðum við því vitni af hópdönsum háskólanema um alla borg. Svo vorum við leidd um hvert minnismerkið á fætur öðru og í raun mjög stíft prógramm. Við náðum enn einum smyrlingi í safnið og höfum nú séð þá alla, Lenin, Mao, Hó og nú Kim, Kristín sagði okkur að vísu í gærkveldi að Gengis Kahn væri smurður í Mongólíu, það verður að athuga það nánar.
Við vissum svosem nokkurnvegin að hverju við gengum og gerðum bara það sem okkur var sagt, eitt sinn ætlaði Rútur að kíkja inn í matvöruverslun en var samstundis stoppaður, " goverment policy"!!
Upplifunin af Pyongyang er fyrst og fremst að hún er mónumentalisk,skipulögð glæsiborg sem er tandur hrein, jafnvel Singapor fölnar aðeins. Það eru engvir einkabílar á götunum svo hún er lítt menguð og hljóðlát, fyrirmenn í flokknum aka hinsvegar um á svörtum landkrúserum eins og útrásarglæpahyskið okkar heima á Íslandi. Heimamenn eru snyrtilega klæddir, karlar í hefðbundnum svörtum buxum og hvítri skyrtu, konur í skrautlegum blússum og pilsum. Enginn munur á klæðaburða kynslóða. Öll börn í skóla/ungliða búning. Ekki sáum við horaða manneskju en offita kemur sennilega seint til með að sliga heilbrigðiskerfið.
Ekki sáum við neinstaðar....og ég hékk út um glugga rútunnar til að leita...útigangsmenn, betlara, fatlaða,drykkjumenn, eða aðra sem falla á jaðar mannlega samfélags.
Hinsvegar ber að geta þess að viðhaldi húsa var ábótavant og oftar en ekki höfðum við á tilfinningunni að glæsihallirnar og söfnin væru tóm. Hið 100000 m2 bókasafn borgarinnar var það fátæklegasta sem ég hef séð og var okkur þó aðeins sýnd sér valin herbergi eins og herbergi erlendra bóka. Þar voru til sýnis uþb. 50 bækur.
Leiðsögu menn okkar svöruðu spurningum okkar til að byrja með eins og eftir uppskrift. Öll svör hófust á :"Leiðtoginn mikli sagði að........." Eftir því sem á leið þá urðu þau aðeins afslappaðri gagnvart okkur enda við komin til að skoða og læra, aðrir geta dundað sér við að krítisera.
Samkvæmt uppskriftinni þá sér ríkið þegnunum fyrir öllu sem þarf, menntun, heilbrigðisþjónustu, afþreygingu, tónlistar/leiklistar/íþróttar/listar almennt eftir því sem hugur hvers og eins stendur til. Húsnæði er frítt og fá nýgift hjón 60m2 í búð, en einstalingur býr hjá foreldrum fram að giftingu. Kynlíf fyrir hjónaband er, kanske ekki stranglega bannað en getnaðarvarnir liggja ekki á lausu og barn sem fæðist utan hjónabands lendir á uppeldisstofnun. Það var hinsvegar alveg deginum ljósara að við fengjum ekki að skoða heimili fólks, sjúkrahús né almennt nokkuð utan prógramms.
Það er intranet í N-Kóreu, þeas nettenging sem nær bara ekki út fyrir landsteinana, ein sjónvarpsstöð sem sýnir engar fréttir af umheiminum, aðallega stillimyndir af leiðtoganum. Sömuleiðis er innihald frétta í Pyongjang Times frekar rýrt. Ekki fengum við að versla neitt sjálf, gjaldmiðill heimamanna er ekki fyrir okkur, við borguðum fyrir allt með evrum/dollurum.
Við fengum almennt ekki að hitta heimamenn, hvað þá tala við þá.
Við sáum sirkus sem var stórkostleg skemmtan, apar og birnir á skautum, fimi loftfimleikamanna á við það sem við sáum hér í Peking, barnasýningu, þar sem börn sýndi listir sínar. Öguð frá unga aldri sýndu þau ótrúlegustu listir.
Þess verður eiginlega að geta að N-Kóreubúar læra aðra útgáfu af Kóreustríðinu en flest okkar sem læs eru, þær miljónir manna um heim allan sem ólæsir eru, þeim er sennilega nokk sama hver sigraði hvern.
Það sem eftir situr þegar heim er komið er að þetta samfélag er óraunverulegt, mér liggur við að segja ein stór lygi..... af því ég fékk ekki að sjá það sem ég vildi grunar mig sterklega að það sé ekki alveg allt með felldu, en mikið var þetta merkileg ferð og synir mínir sem muna auðvitað ekkert eftir Moskvu voru opinmynntir af undrun og furðu allan tímann. Þetta var eiginlega eins og að fara í Disneyland, og þó ekki því það eru til disneylönd um allan heim, það er bara til ein N-Kórea.
En nú heldur ferðin áfram,silkileiðina, við höfum hér í Bejing notið gestrisni Sendiherra Lýðveldissins Kristínar Árnadóttur og ekki í kot vísað á þeim bæ, mikið talað og hlegið og skipst á lífsreynslusögum.
Kveðja, Tóta
Cuisine. 25th June
The food so far has been excellent, but then again we are all admirers of the Asian cuisine. Off the different cuisines , I think I like the Vietnamese best. Very fresh, lightly cooked, fresh herbs and lot of vegetables. We have had more fish these past three weeks than three years in India.
There has‘n really been anything special. We had dog soup in the DMZ in Korea, but had had dog meat before. I tried locusts & cockroaches in Cambodia, excellent snack with beer. It is all in the mind really, what you eat and what you don‘t. I do admit having some difficulties, but once you‘ve done it, it is fine. They were sold by women by the road side, pan fried and slightly spicy. Otherwise this trip has not been specially interesting in the culinary sense, I have not added much new to my experience.
Except for the Beluga caviar on the North Korean train. I bought Beluga in Hanoi and we thought it fitting to have it in N-Korea. As it turned out, food was so plentiful that we still had 150 grammes of Beluga when we left Pyongyang. So we had it in the restaurant wagon, with chinese rice alcohol instead of vodka. Delicieuse.
28th June.
Urumqi was as is to be expected. We had lot‘s of hand stretched noodles, the local specialty, but nothing fanciful or new.
The train to Almaty didn‘t have a restaurant, so we used the stops to buy food. We had solianka soup at the border, along with three types of piroshki, a kind of deep fried bread with a potato, cabbage or meat filling. In the afternoon we bought a smoked dried fish, a bit like vobla, on a train platform with some salted gherkins and boiled potatoes. Maybe nothing to write home about, but brought back sweet memories of Russia. Dinner is still to be negotiated.
Same day, a few hours later.
Dinner was bought from Kasakh women on the platform. Fried fish, manty, a sort of steamed dumplings, piroshki and hard boiled eggs and beer, while crossing the endless steppes of Kazakhstan.
There has‘n really been anything special. We had dog soup in the DMZ in Korea, but had had dog meat before. I tried locusts & cockroaches in Cambodia, excellent snack with beer. It is all in the mind really, what you eat and what you don‘t. I do admit having some difficulties, but once you‘ve done it, it is fine. They were sold by women by the road side, pan fried and slightly spicy. Otherwise this trip has not been specially interesting in the culinary sense, I have not added much new to my experience.
Except for the Beluga caviar on the North Korean train. I bought Beluga in Hanoi and we thought it fitting to have it in N-Korea. As it turned out, food was so plentiful that we still had 150 grammes of Beluga when we left Pyongyang. So we had it in the restaurant wagon, with chinese rice alcohol instead of vodka. Delicieuse.
28th June.
Urumqi was as is to be expected. We had lot‘s of hand stretched noodles, the local specialty, but nothing fanciful or new.
The train to Almaty didn‘t have a restaurant, so we used the stops to buy food. We had solianka soup at the border, along with three types of piroshki, a kind of deep fried bread with a potato, cabbage or meat filling. In the afternoon we bought a smoked dried fish, a bit like vobla, on a train platform with some salted gherkins and boiled potatoes. Maybe nothing to write home about, but brought back sweet memories of Russia. Dinner is still to be negotiated.
Same day, a few hours later.
Dinner was bought from Kasakh women on the platform. Fried fish, manty, a sort of steamed dumplings, piroshki and hard boiled eggs and beer, while crossing the endless steppes of Kazakhstan.
Transportation. 17th June
A few words on transportation so far. The flight from Delhi to Bangkok was just another flight, no better, no worse, but had to be done.
From Bangkok to the Cambodian border we took a train, a charming experience. It was 3rd class, three wagons with open doors and windows, wooden benches and full of people with all their belongings, including livestock. It was a 5 hours trip and the tickets could be bought only on the same day.
We took a taxi to Siem Riep, uneventful and as there wasn’t enough water in the Tonle Sap to take a boat to Phnom Penh, we took another taxi. Again uneventful. Same for the bus ride to Saigon.
The train Saigon-Hanoi takes 30 hours, was moderately clean, had no restaurant, but someone brought us rice, vegetables and pork. The food was decent, but I prefer a resto car.
Enter the Dragon. Hanoi-Beijing takes 40 hours, two full nights. The first train to Dang Dong was clean, first class and we had it all for ourselves. In Dang Dong we changed trains and the Chinese one was one of the best I have taken. Clean, good bed linen, white table cloth and one of the best restaurants I have experienced on a train. Equals the one on the old, four hour pre TGV, Bruxelles-Paris, where I had a four coursed meal beginning with a Bouchées á la Reine with caviar. Real caviar. Top marks to China. The comparison with the Delhi-Bombay Express first class sleeper is not in Indias favour. Same goes for the train stations. Here they are clean. Remarkable what you can do with a billion people. But then again, India has the same number, but just not the results.
From Bangkok to the Cambodian border we took a train, a charming experience. It was 3rd class, three wagons with open doors and windows, wooden benches and full of people with all their belongings, including livestock. It was a 5 hours trip and the tickets could be bought only on the same day.
We took a taxi to Siem Riep, uneventful and as there wasn’t enough water in the Tonle Sap to take a boat to Phnom Penh, we took another taxi. Again uneventful. Same for the bus ride to Saigon.
The train Saigon-Hanoi takes 30 hours, was moderately clean, had no restaurant, but someone brought us rice, vegetables and pork. The food was decent, but I prefer a resto car.
Enter the Dragon. Hanoi-Beijing takes 40 hours, two full nights. The first train to Dang Dong was clean, first class and we had it all for ourselves. In Dang Dong we changed trains and the Chinese one was one of the best I have taken. Clean, good bed linen, white table cloth and one of the best restaurants I have experienced on a train. Equals the one on the old, four hour pre TGV, Bruxelles-Paris, where I had a four coursed meal beginning with a Bouchées á la Reine with caviar. Real caviar. Top marks to China. The comparison with the Delhi-Bombay Express first class sleeper is not in Indias favour. Same goes for the train stations. Here they are clean. Remarkable what you can do with a billion people. But then again, India has the same number, but just not the results.
My dear friends in the free world.
What can I say but „ don't worry be happy.“
North Korea was an adventure of a life time. A beautiful big lie. Pyongyang is grandiose, as if built by Spear himself. Museums, monuments, statues,fountains,music halls,sport halls of every imaginable sport, childrens halls, universities, yet more statues and monument and of course the mausoleum.
The city it self was impeccably clean, cleaner than Singapore, and there are no cars on the great avenues...well those big black landcrusers the apparatchniks have are there, and the public is sardined in old trolleybuses,but so what else is new. The metro however is big and grand, at least the two stations the guides were allowed to show us. The people on the street ( whom we were not allowed to talk to) were well dressed, clean and proper, no difference between the generations, everyone dresses well. Children all in school uniforms or youth communist league outfit.
We were promptly put into a 30 story EMPTY hotel, and it was awkward the first meal we had in a humongous restaurant, we were alone like in the film Shining and Grímúlfur went berserk shouting redrum! Redrum! Running all over the 2000m2 empty space.
The food we had was however surprisingly very good and excessive. Fish, meat,dog,duck and vegetables.
The program was very strict, started early in the morning and lasted long into the evening, all we saw and heard was in a strange tune. „ Our great leader said that..bla bla bla. Well I can understand Kim Il Jung and the ideas that he had after the war, then the world was divided and both China and the Soviets were there to help,assist and advice. But since then the world has changed but the noose around N-Korea just tightens and one day these proud, polite and humble people will wake up and realize that they have lived in a lie all their life.
I have traveled vastly over Europa and Asia, this is the first time that i have a bad taste in my mouth after my encounter with the most oppressed people I have ever met. The Soviets were bad enough but in my memory that was childsgame compared to this.
But this is the trip through the oppressed world so I suppose I asked for it.
North Korea was an adventure of a life time. A beautiful big lie. Pyongyang is grandiose, as if built by Spear himself. Museums, monuments, statues,fountains,music halls,sport halls of every imaginable sport, childrens halls, universities, yet more statues and monument and of course the mausoleum.
The city it self was impeccably clean, cleaner than Singapore, and there are no cars on the great avenues...well those big black landcrusers the apparatchniks have are there, and the public is sardined in old trolleybuses,but so what else is new. The metro however is big and grand, at least the two stations the guides were allowed to show us. The people on the street ( whom we were not allowed to talk to) were well dressed, clean and proper, no difference between the generations, everyone dresses well. Children all in school uniforms or youth communist league outfit.
We were promptly put into a 30 story EMPTY hotel, and it was awkward the first meal we had in a humongous restaurant, we were alone like in the film Shining and Grímúlfur went berserk shouting redrum! Redrum! Running all over the 2000m2 empty space.
The food we had was however surprisingly very good and excessive. Fish, meat,dog,duck and vegetables.
The program was very strict, started early in the morning and lasted long into the evening, all we saw and heard was in a strange tune. „ Our great leader said that..bla bla bla. Well I can understand Kim Il Jung and the ideas that he had after the war, then the world was divided and both China and the Soviets were there to help,assist and advice. But since then the world has changed but the noose around N-Korea just tightens and one day these proud, polite and humble people will wake up and realize that they have lived in a lie all their life.
I have traveled vastly over Europa and Asia, this is the first time that i have a bad taste in my mouth after my encounter with the most oppressed people I have ever met. The Soviets were bad enough but in my memory that was childsgame compared to this.
But this is the trip through the oppressed world so I suppose I asked for it.
The why’s, how’s & who’s. June 15th
Why?
I had to go home, my term was at an end. The normal mode de transport would be fly to Paris & then on to Iceland. But I wanted something else.
The idea came, I think, from the Man in seat 61. He explains the possibility to travel by train from London to India. Frankly its not recommended, because of the Iran/Pakistan border, but it can be done. The difficulty is that at the Quetta border you can be stuck for no reason for a week. “No train today, maybe tomorrow”. I am not that patient. The second option is through Afghanistan and all though I am as adventurous as the next guy, the Kyber Pass during the time of the Taliban is not my idea of fun. And it is by bus. The possibility to take a train/bus to Kathmandu and from there to Lhasa was not appealing. I don’t like buses. India's relations with their neighbours are thus that trains are few and far between to Pakistan, quasi nonexistent to Bangladesh & nonexistent to Burma. I have always wanted to travel by train through East Asia, from Singapore, through Malaysia to Chang Mai and on to Laos, Cambodia and Viet Nam. Research proved that there are few or no trains in Laos and few in Cambodia. But I could take a boat down the Mekong! Not so easy. Border crossing on the great river is not without problems. But it would be possible to go from Delhi to Paris by land, with a slight detour eastwards.
As it turned out the slight detour will take us through Thailand, Cambodia, Viet Nam, China, North –Korea, back to China, Kazakhstan, Uzbekistan, Turkmenistan, Iran and from Turkey to France. It wasn’t really planned like that, it just turned out to be logical. Nearly all can be done by train. Originally I wanted to do the whole trip by train, from Istanbul through Europe to Paris, as I had originally wanted to start at the Raffles in Singapore and work my way up to Laos, but time was not unlimited, so I cut of Singapore, Malaysia & Laos and the whole of Europe.
So we end up doing Delhi-Paris via parts of East & Central Asia.
How.
I hate flying. It is not dislike, has nothing to do with fear, it is pure undiluted hatred. I like traveling. Traveling you can not do by plane, or bus for that matter. It is not traveling when you sit on your arse in a confined space and wait for time to pass. Traveling can only be done by train or ship. Traveling is an occupation. “What do you do?” “I travel”. You have to be willing to sacrifice time in order to travel. If you don’t, you fly. But that has got nothing to do with traveling.
So by train it was. And it is not that difficult to organize. You have the Man in seat 61, the Tomas Cook timetable, a few guides, Le Guide des Routards & Lonely Planet and Google. Probably the most difficult part is taking the decision, after it is taken it’s piece of cake.
There has to be a sensible ratio on/off train, stops frequent enough to allow you to enjoy life, see things and have a decent meal. Two nights, three days on a train max, then a hotel, bath, meal . We have a few one to two nighters. Saigon-Hanoi, Hanoi-Beijing, Pyongyang-Beijing, Beijing-Urumqi, Urumqi-Almaty, Almaty-Shymkent, Turkmenabad-Ashgabat, Mashhad-Yazd and Tehran-Istanbul. About 25% of the time is spent on trains, two out of eight weeks.
Where do you want to stop. You plan your stops according to degree of weariness, 40 hours without a shower is quite enough. So every 40 hours, at least, you stop, check into a hotel, have a bath, a cold drink and a meal at a table.
Traveling is easy.
Who.
The organization was done by us. It is really not complicated. With the Tomas Cook Timetable and the Man in seat 61 + Wikitravel for maps. Of course there was a degree of incertitude, we do e.g. not have any pre-booked means of transportation from Thailand to Kazakhstan, except for N-Korea which was of course not left to improvisation. But we know there are trains to most of the places we have scheduled, when there are non, we take taxis or buses. For four a taxi is not that much more expensive then a bus. Most of the time we have hotels booked. In Iran we encountered certain difficulties as, for instance, train schedules can be found on the net, but booking is not possible. So there we planned and then put the plan into the hands of an Iranian tour operator to book, hotels, trains, taxis.
Of course there were problems. How do you get 100$ from India to Almaty to pay for tickets to Tashkent. You don’t. India and a lot of the turd world countries don’t allow money transfers out. How do you transfer money from Paris to Iran, with a tightened UN economic embargo in place. In Saigon we bought the tickets for Hanoi, in Hanoi for Beijing. We still havn’t experienced trains being sold out. If that happens, we’ll cross that bridge when we get there. This is not the kind of travel you can leave to someone else to plan, unless you go on an organized tour, which is the second most disgusting thing to do after flying.
Why the oppressed world.
When I was in high school, half of the world was ruled by thugs, dictators, one party regimes, colonels, military juntas, presidents for life and sometimes lunatics. We even had some in the western part of Europe, in Spain, Portugal, Greece & Turkey regularly, not to mention the eastern part, all under paranoid communist rule. My sons don’t know this, they missed No mans land, Checkpoint Charley, the Iron curtain, the drab colours and the underlying fear when someone whispered “police”.
I want them to experience this, I am not sure we will succeed, but we are looking for oppression. I conclude with this.Non of us are Free.
I had to go home, my term was at an end. The normal mode de transport would be fly to Paris & then on to Iceland. But I wanted something else.
The idea came, I think, from the Man in seat 61. He explains the possibility to travel by train from London to India. Frankly its not recommended, because of the Iran/Pakistan border, but it can be done. The difficulty is that at the Quetta border you can be stuck for no reason for a week. “No train today, maybe tomorrow”. I am not that patient. The second option is through Afghanistan and all though I am as adventurous as the next guy, the Kyber Pass during the time of the Taliban is not my idea of fun. And it is by bus. The possibility to take a train/bus to Kathmandu and from there to Lhasa was not appealing. I don’t like buses. India's relations with their neighbours are thus that trains are few and far between to Pakistan, quasi nonexistent to Bangladesh & nonexistent to Burma. I have always wanted to travel by train through East Asia, from Singapore, through Malaysia to Chang Mai and on to Laos, Cambodia and Viet Nam. Research proved that there are few or no trains in Laos and few in Cambodia. But I could take a boat down the Mekong! Not so easy. Border crossing on the great river is not without problems. But it would be possible to go from Delhi to Paris by land, with a slight detour eastwards.
As it turned out the slight detour will take us through Thailand, Cambodia, Viet Nam, China, North –Korea, back to China, Kazakhstan, Uzbekistan, Turkmenistan, Iran and from Turkey to France. It wasn’t really planned like that, it just turned out to be logical. Nearly all can be done by train. Originally I wanted to do the whole trip by train, from Istanbul through Europe to Paris, as I had originally wanted to start at the Raffles in Singapore and work my way up to Laos, but time was not unlimited, so I cut of Singapore, Malaysia & Laos and the whole of Europe.
So we end up doing Delhi-Paris via parts of East & Central Asia.
How.
I hate flying. It is not dislike, has nothing to do with fear, it is pure undiluted hatred. I like traveling. Traveling you can not do by plane, or bus for that matter. It is not traveling when you sit on your arse in a confined space and wait for time to pass. Traveling can only be done by train or ship. Traveling is an occupation. “What do you do?” “I travel”. You have to be willing to sacrifice time in order to travel. If you don’t, you fly. But that has got nothing to do with traveling.
So by train it was. And it is not that difficult to organize. You have the Man in seat 61, the Tomas Cook timetable, a few guides, Le Guide des Routards & Lonely Planet and Google. Probably the most difficult part is taking the decision, after it is taken it’s piece of cake.
There has to be a sensible ratio on/off train, stops frequent enough to allow you to enjoy life, see things and have a decent meal. Two nights, three days on a train max, then a hotel, bath, meal . We have a few one to two nighters. Saigon-Hanoi, Hanoi-Beijing, Pyongyang-Beijing, Beijing-Urumqi, Urumqi-Almaty, Almaty-Shymkent, Turkmenabad-Ashgabat, Mashhad-Yazd and Tehran-Istanbul. About 25% of the time is spent on trains, two out of eight weeks.
Where do you want to stop. You plan your stops according to degree of weariness, 40 hours without a shower is quite enough. So every 40 hours, at least, you stop, check into a hotel, have a bath, a cold drink and a meal at a table.
Traveling is easy.
Who.
The organization was done by us. It is really not complicated. With the Tomas Cook Timetable and the Man in seat 61 + Wikitravel for maps. Of course there was a degree of incertitude, we do e.g. not have any pre-booked means of transportation from Thailand to Kazakhstan, except for N-Korea which was of course not left to improvisation. But we know there are trains to most of the places we have scheduled, when there are non, we take taxis or buses. For four a taxi is not that much more expensive then a bus. Most of the time we have hotels booked. In Iran we encountered certain difficulties as, for instance, train schedules can be found on the net, but booking is not possible. So there we planned and then put the plan into the hands of an Iranian tour operator to book, hotels, trains, taxis.
Of course there were problems. How do you get 100$ from India to Almaty to pay for tickets to Tashkent. You don’t. India and a lot of the turd world countries don’t allow money transfers out. How do you transfer money from Paris to Iran, with a tightened UN economic embargo in place. In Saigon we bought the tickets for Hanoi, in Hanoi for Beijing. We still havn’t experienced trains being sold out. If that happens, we’ll cross that bridge when we get there. This is not the kind of travel you can leave to someone else to plan, unless you go on an organized tour, which is the second most disgusting thing to do after flying.
Why the oppressed world.
When I was in high school, half of the world was ruled by thugs, dictators, one party regimes, colonels, military juntas, presidents for life and sometimes lunatics. We even had some in the western part of Europe, in Spain, Portugal, Greece & Turkey regularly, not to mention the eastern part, all under paranoid communist rule. My sons don’t know this, they missed No mans land, Checkpoint Charley, the Iron curtain, the drab colours and the underlying fear when someone whispered “police”.
I want them to experience this, I am not sure we will succeed, but we are looking for oppression. I conclude with this.Non of us are Free.
Monday, June 14, 2010
From a Hanoi hotel, Monday June 14th.
Having just encountered one, I am going to talk of a certain culture of travelers, or subculture but that is of course only a matter of opinion. I call them Fashion Tourists and have noticed them throughout most of my travels but never written about. The Fashion Tourist is a man/woman on a cultural mission above all but has specific traits that are easily identifiable. For their own politically correct reasons they spare water, walk barefoot or on handsown thongs and only eat when absolutely necessary. After flocking to some 'exotic' country they cling to come misconception of the do's and don'ts, probably after reading Lonely Planets 'How to support the little people' or something of the sort. They want to return to the other side fully spiritually and culturally enriched with 'true knowledge'. In stead of going into more description I have written a small, surely exaggerated, dialogue between a Fashion Tourist and another, less fashionable, traveler.
Say, fellow traveler, that is an awfully colourful bag but it seems a bit rugged, where did you get it?
Say, fellow traveler, that is an awfully colourful bag but it seems a bit rugged, where did you get it?
I got this from a blind Buddhist monk with no opposable thumbs in the jungle, where I walked barefoot.
Barefoot you say, that must have been uncomfortable.
Shoes oppress my footfreedom. I want to suffer like these people have because of YOU.
Ah yes, of course they have suffered, unlike almost every other civilized country in the past fifty-sixty years.
Dont oppress my cultural enlightenment, my spirituality.
I will try. May I inquire as to how you got here?
I took the train man.
And would it be wrong to assume you traveled fifth class?
Of course I did, I travel like the people, unlike you, capitalist!
How well you know me. But could the over crowded over air conditioned bench line car not have been avoided by an extra four dollar splurge for a bed in an equally over air conditioned but less crowded car?
Four dollars is like a days wages here man!
Obviously you know that. Well I have to love and leave you to your spoon bending, yogurt drinking and whale saving, I am a tad disgusted by the stench in here. Could that be you by any chance?
I dont waste water, don't you know it's scarce in this region man!
I see. Bon voyage and my best regards to the Dalai Lama.
One is told not to judge a book by it's cover but if I am to be judged for choosing a copy of Les Liaisons Dangereuses leather bound in black over a biodegradable cardboard copy, so be it.
After this small rant I think I should proceed to something more relevant, like Vietnam where I am writing from.
Because I have been here before I notice less the major attractions and more the minor details one sees when not staring at a pagoda. Of course Vietnam, Cambodia and Thailand can be over analysed for their beauty, culture and splendor but that has been written before by scores of travelers and so I will talk of other things. After all there is a valid reason why Angkor Wat in northern Cambodia is a world wonder. Because it truly is. I could go back time and time again and still be as surprised. What I believe needs to be avoided when traveling these countries like any other is the preconception people bring prior to visiting the country. If one is looking for Bangkoks whore-hordes and madness you will find it. If you expect poverty stricken peoples in Cambodia with a limb or two missing from the civil war you will find it. The fact remains that whores and horror can be found in every country, perhaps to different degrees but found nonetheless. Phnom Penh is wild, slightly worn and a remarkable city. What I noticed is how it has noticeably progressed in the three years since I was there last. As has Hanoi. I think Vietnam is the worlds second fastest growing economy but don't quote me on that. If someone wishes to prove me wrong feel free to google it. There are visibly more tall, new buildings and renovation in the old city around the lake or even further is equally visible. Perhaps mostly noticeable is the quality of vespas, scooters and motorcycles that dominate these streets at 50-1. Five years ago the family sat at a fish restaurant by the docks and quenched their curiosity by asking someone why there were this many motorcycles on the streets and the answer was simply money. They are cheaper and given the size of the Vietnamese an entire family could easily fit on one. Now however their bikes are more recent, more fashionable, surely more expensive. A cute Vietnamese girl wearing a yellow dress and a yellow helmet races down a street on a shiny new yellow Italian Vespa. I won't lie, after the months spent in the middle east and India I am especially sensitive to girls, dresses, shoulders and legs. Unfortunately I have become one of those gawking travelers best kept inside, only spared the embarrassment because of dark sunglasses. Like any true manchild I am supposed to despise the other sex but that damned Y chromosome cannot be kept in an all mans world for long, or at all. Simple beings, simple pleasures. Like being able to see a girl in a dress on a Vespa.
I seem to have lost track. As I was saying, the Vespa factor could indicate that this country's economy is rapidly growing. Although I am happy for this I am also glad to have seen it five and three years ago only because some cities could potentially lose some of their naked tue self or charm when they prosper so. We will just have to wait and find out five or ten years from now.
Lastly, to all my fellow members of The Sneaky Beverage Appreciation Club (fancy for all seemingly functional alcoholics) I must talk of the beers these countries have to offer. Chang, Lao, Singha, Tiger, Anchor, Angkor, Saigon, 333, Ha Noi, Laos to name a few. I am not entirely sure why they are so desirable in comparison to other regions in the world. Perhaps because of this tropical climate or because of how light they are, or seem. But a cold S. E. Asian beer in the afternoon is to die for as some old timers would put it. This could again be because of where I have recently come from, where only the suicidal venture into the lands of Syrian or local Indian beer but regardless, here at five o'clock it is Time for a Tiger.
Logging off at 17:18 local time, like I said...
Barefoot you say, that must have been uncomfortable.
Shoes oppress my footfreedom. I want to suffer like these people have because of YOU.
Ah yes, of course they have suffered, unlike almost every other civilized country in the past fifty-sixty years.
Dont oppress my cultural enlightenment, my spirituality.
I will try. May I inquire as to how you got here?
I took the train man.
And would it be wrong to assume you traveled fifth class?
Of course I did, I travel like the people, unlike you, capitalist!
How well you know me. But could the over crowded over air conditioned bench line car not have been avoided by an extra four dollar splurge for a bed in an equally over air conditioned but less crowded car?
Four dollars is like a days wages here man!
Obviously you know that. Well I have to love and leave you to your spoon bending, yogurt drinking and whale saving, I am a tad disgusted by the stench in here. Could that be you by any chance?
I dont waste water, don't you know it's scarce in this region man!
I see. Bon voyage and my best regards to the Dalai Lama.
One is told not to judge a book by it's cover but if I am to be judged for choosing a copy of Les Liaisons Dangereuses leather bound in black over a biodegradable cardboard copy, so be it.
After this small rant I think I should proceed to something more relevant, like Vietnam where I am writing from.
Because I have been here before I notice less the major attractions and more the minor details one sees when not staring at a pagoda. Of course Vietnam, Cambodia and Thailand can be over analysed for their beauty, culture and splendor but that has been written before by scores of travelers and so I will talk of other things. After all there is a valid reason why Angkor Wat in northern Cambodia is a world wonder. Because it truly is. I could go back time and time again and still be as surprised. What I believe needs to be avoided when traveling these countries like any other is the preconception people bring prior to visiting the country. If one is looking for Bangkoks whore-hordes and madness you will find it. If you expect poverty stricken peoples in Cambodia with a limb or two missing from the civil war you will find it. The fact remains that whores and horror can be found in every country, perhaps to different degrees but found nonetheless. Phnom Penh is wild, slightly worn and a remarkable city. What I noticed is how it has noticeably progressed in the three years since I was there last. As has Hanoi. I think Vietnam is the worlds second fastest growing economy but don't quote me on that. If someone wishes to prove me wrong feel free to google it. There are visibly more tall, new buildings and renovation in the old city around the lake or even further is equally visible. Perhaps mostly noticeable is the quality of vespas, scooters and motorcycles that dominate these streets at 50-1. Five years ago the family sat at a fish restaurant by the docks and quenched their curiosity by asking someone why there were this many motorcycles on the streets and the answer was simply money. They are cheaper and given the size of the Vietnamese an entire family could easily fit on one. Now however their bikes are more recent, more fashionable, surely more expensive. A cute Vietnamese girl wearing a yellow dress and a yellow helmet races down a street on a shiny new yellow Italian Vespa. I won't lie, after the months spent in the middle east and India I am especially sensitive to girls, dresses, shoulders and legs. Unfortunately I have become one of those gawking travelers best kept inside, only spared the embarrassment because of dark sunglasses. Like any true manchild I am supposed to despise the other sex but that damned Y chromosome cannot be kept in an all mans world for long, or at all. Simple beings, simple pleasures. Like being able to see a girl in a dress on a Vespa.
I seem to have lost track. As I was saying, the Vespa factor could indicate that this country's economy is rapidly growing. Although I am happy for this I am also glad to have seen it five and three years ago only because some cities could potentially lose some of their naked tue self or charm when they prosper so. We will just have to wait and find out five or ten years from now.
Lastly, to all my fellow members of The Sneaky Beverage Appreciation Club (fancy for all seemingly functional alcoholics) I must talk of the beers these countries have to offer. Chang, Lao, Singha, Tiger, Anchor, Angkor, Saigon, 333, Ha Noi, Laos to name a few. I am not entirely sure why they are so desirable in comparison to other regions in the world. Perhaps because of this tropical climate or because of how light they are, or seem. But a cold S. E. Asian beer in the afternoon is to die for as some old timers would put it. This could again be because of where I have recently come from, where only the suicidal venture into the lands of Syrian or local Indian beer but regardless, here at five o'clock it is Time for a Tiger.
Logging off at 17:18 local time, like I said...
Vietnam, tékk.
Saigon er heimsborg, metrópól, breiðgötur, torg, gosbrunnar, styttur, trjágöng, glæsilegt ráðhús, óperuhús, hótel og víðfrægt pósthús. Sem betur fer hefur verndarhendi verið haldið yfir byggingum sem Frakkar reistu á seinni hluta 19. aldarinnar og setja þau mjög glæsilegan svip á borgina.
Þar ferðast menn um á vespum og sú breyting hefiur orðið á vespumenningu síðan við heimsóttum síðast að það er kominn skemmtileg hjálmatískubylgja. Ungt fólk og gamalt töffast áfram með smarta hjálma og eru engin takmörk fyrir frumlegheitum í litum, mynstrum og lögun.
Þar sem við höfum heimsótt Saigon nokkrum sinnum áður og "tekið túristaspakkann" ákváðum við nú að njóta borgarinnar á fallegum veröndum með limesafa og bók. Ég held að við hjónin höfum aldrei verið svona skelfilega afslöppuð á ferðalagi áður, hingaðtil hefur þurft nálægð jökulsins til að sofna í stól um hábjartan dag.
Nú Saigondvölinni lauk eins og öllu að lokum og við stukkum uppí lestina til Hanoi seint um kvöld, spiluðum rommy og létum svo vagga okkur í svefn. Ég vaknaði í dögun og fylgdist með dagrenningu í Vietnam. Klukkan var ekki nema 0500 en vinnan á ökrunum var hafin. Hér ólíkt í Kambodiu er nóg af vatni og iðagrænir akrar eins langt og augað eygði. Vatnabufflar, endur og fiðurfé, vatnaliljur og gjöful jörð. Gul fiðrildi fylgdu okkur alla leið norður.
Vietnam er gríðar fagurt, og landslag mun fjölbreyttara og myndrænna en það sem við sáum í Kambodíu, en það var svosem bara ein ferð og segir auðvitað ekki alla söguna.
Mikill friður ríkti þarna í morgunbirtunni og erfitt að ímynda sér hernaðarbröltið og hrylling þess fyrir 35 árum.
Húsakynni vöktu athygli mína, ekki á staurum eins og í Kambodiu, enda ekki von á flóði, heldur eins til tveggja hæða rétthyrnd hús, ca. 3x10m, pastellitar dyr og gluggarammar, einfalt, snyrtilegt og hentar loftslaginu, litlir og fáir gluggar en nóg til að hleypa golu í gegn.
Grafreitir hindúa voru áberandi til að byrja með svo tóku við skrautlegir búddatrúar grafreitir eftir því sem norðar dró fjölgaði hinsvegar grafreitum fallinna hermanna.
Við borðuðum mais, egg, brauð og hrísgrjón sem við keyptum á brautarpöllum þar sem lestin stoppaði. Ekki kærðum við okkur um matarvagninn því þar sat hópur fúllyndra lestarvarða sem drakk og reykti og voru einbeittir í því að vera óliðlegir. Við ákváðum að það væri sennilega ekki allt alveg í lagi heima hjá þeim, kanske konur lestarvarða legenderiskt ótrúar.
Þannig liðuðumst við upp allt landið, dormandi, spilandi, slúðrandi, lesandi og hlæjandi því það er gott að ferðast með lest. Þegar við komum til Hanoi var fyrsta verk að setja í þvott, hver og einn er nefnilega bara með þrjá umganga af fötum, 6kg nema Rútur hann ber 7 kg því hann geymir tölvuna. Þetta heitir að ferðast létt og erum við orðin ansi flink í því. Næst á dagskránni var Pho á standi hér beint á móti og svo var gefinn frjáls tími, hver og einn gerir nákvæmlega það sem hann vill, ekkert prógramm.
Við Rútur þræddum gamla hverfið enn og aftur, fundum litlu nýlenduvöruverslunina OG kavíarinn frá Rússki ( ætlum að bjóða strákunum uppá rússneskan kavíar í lestinni til Peking) og svo gengum við og gengum þangað til við gátum ekki meir. Nautn þess að ganga í fallegu umhverfi og hreinu er engu lík eftir að hafa verið svipt þeirri gleði í tæp þrjú ár. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur.
Hanoi er ákaflega sjarmerandi, alls ólík Saigon, arfleið Frakka er hér mikil og standa minnismerki menningar þeirra víða. Hér eru bestu háskólarnir og elstu og hér er greinilega mikið að gerast því á einu ári sjáum við merki uppbyggingar og framfara. 2011-2013 á að byggja nyjan flugvöll við Hanoi og á hann að verða sá stæsti og fullkomnasti í allri Asíu, það segir heilmikið um framtíðarsýn landsins. Strákunum finnast stelpurnar í Hanoi sætari en í Saigon, ég veit svosem ekki en brosmildir og kurteisir eru Vietnamar.....nema lestarverðirnir altså.
Nú Kína og stefnan tekin á son Sólarinnar
Saigon er heimsborg, metrópól, breiðgötur, torg, gosbrunnar, styttur, trjágöng, glæsilegt ráðhús, óperuhús, hótel og víðfrægt pósthús. Sem betur fer hefur verndarhendi verið haldið yfir byggingum sem Frakkar reistu á seinni hluta 19. aldarinnar og setja þau mjög glæsilegan svip á borgina.
Þar ferðast menn um á vespum og sú breyting hefiur orðið á vespumenningu síðan við heimsóttum síðast að það er kominn skemmtileg hjálmatískubylgja. Ungt fólk og gamalt töffast áfram með smarta hjálma og eru engin takmörk fyrir frumlegheitum í litum, mynstrum og lögun.
Þar sem við höfum heimsótt Saigon nokkrum sinnum áður og "tekið túristaspakkann" ákváðum við nú að njóta borgarinnar á fallegum veröndum með limesafa og bók. Ég held að við hjónin höfum aldrei verið svona skelfilega afslöppuð á ferðalagi áður, hingaðtil hefur þurft nálægð jökulsins til að sofna í stól um hábjartan dag.
Nú Saigondvölinni lauk eins og öllu að lokum og við stukkum uppí lestina til Hanoi seint um kvöld, spiluðum rommy og létum svo vagga okkur í svefn. Ég vaknaði í dögun og fylgdist með dagrenningu í Vietnam. Klukkan var ekki nema 0500 en vinnan á ökrunum var hafin. Hér ólíkt í Kambodiu er nóg af vatni og iðagrænir akrar eins langt og augað eygði. Vatnabufflar, endur og fiðurfé, vatnaliljur og gjöful jörð. Gul fiðrildi fylgdu okkur alla leið norður.
Vietnam er gríðar fagurt, og landslag mun fjölbreyttara og myndrænna en það sem við sáum í Kambodíu, en það var svosem bara ein ferð og segir auðvitað ekki alla söguna.
Mikill friður ríkti þarna í morgunbirtunni og erfitt að ímynda sér hernaðarbröltið og hrylling þess fyrir 35 árum.
Húsakynni vöktu athygli mína, ekki á staurum eins og í Kambodiu, enda ekki von á flóði, heldur eins til tveggja hæða rétthyrnd hús, ca. 3x10m, pastellitar dyr og gluggarammar, einfalt, snyrtilegt og hentar loftslaginu, litlir og fáir gluggar en nóg til að hleypa golu í gegn.
Grafreitir hindúa voru áberandi til að byrja með svo tóku við skrautlegir búddatrúar grafreitir eftir því sem norðar dró fjölgaði hinsvegar grafreitum fallinna hermanna.
Við borðuðum mais, egg, brauð og hrísgrjón sem við keyptum á brautarpöllum þar sem lestin stoppaði. Ekki kærðum við okkur um matarvagninn því þar sat hópur fúllyndra lestarvarða sem drakk og reykti og voru einbeittir í því að vera óliðlegir. Við ákváðum að það væri sennilega ekki allt alveg í lagi heima hjá þeim, kanske konur lestarvarða legenderiskt ótrúar.
Þannig liðuðumst við upp allt landið, dormandi, spilandi, slúðrandi, lesandi og hlæjandi því það er gott að ferðast með lest. Þegar við komum til Hanoi var fyrsta verk að setja í þvott, hver og einn er nefnilega bara með þrjá umganga af fötum, 6kg nema Rútur hann ber 7 kg því hann geymir tölvuna. Þetta heitir að ferðast létt og erum við orðin ansi flink í því. Næst á dagskránni var Pho á standi hér beint á móti og svo var gefinn frjáls tími, hver og einn gerir nákvæmlega það sem hann vill, ekkert prógramm.
Við Rútur þræddum gamla hverfið enn og aftur, fundum litlu nýlenduvöruverslunina OG kavíarinn frá Rússki ( ætlum að bjóða strákunum uppá rússneskan kavíar í lestinni til Peking) og svo gengum við og gengum þangað til við gátum ekki meir. Nautn þess að ganga í fallegu umhverfi og hreinu er engu lík eftir að hafa verið svipt þeirri gleði í tæp þrjú ár. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur.
Hanoi er ákaflega sjarmerandi, alls ólík Saigon, arfleið Frakka er hér mikil og standa minnismerki menningar þeirra víða. Hér eru bestu háskólarnir og elstu og hér er greinilega mikið að gerast því á einu ári sjáum við merki uppbyggingar og framfara. 2011-2013 á að byggja nyjan flugvöll við Hanoi og á hann að verða sá stæsti og fullkomnasti í allri Asíu, það segir heilmikið um framtíðarsýn landsins. Strákunum finnast stelpurnar í Hanoi sætari en í Saigon, ég veit svosem ekki en brosmildir og kurteisir eru Vietnamar.....nema lestarverðirnir altså.
Nú Kína og stefnan tekin á son Sólarinnar
Subscribe to:
Posts (Atom)
