From a Hanoi hotel, Monday June 14th.

Having just encountered one, I am going to talk of a certain culture of travelers, or subculture but that is of course only a matter of opinion. I call them Fashion Tourists and have noticed them throughout most of my travels but never written about. The Fashion Tourist is a man/woman on a cultural mission above all but has specific traits that are easily identifiable. For their own politically correct reasons they spare water, walk barefoot or on handsown thongs and only eat when absolutely necessary. After flocking to some 'exotic' country they cling to come misconception of the do's and don'ts, probably after reading Lonely Planets 'How to support the little people' or something of the sort. They want to return to the other side fully spiritually and culturally enriched with 'true knowledge'. In stead of going into more description I have written a small, surely exaggerated, dialogue between a Fashion Tourist and another, less fashionable, traveler.

Say, fellow traveler, that is an awfully colourful bag but it seems a bit rugged, where did you get it?

I got this from a blind Buddhist monk with no opposable thumbs in the jungle, where I walked barefoot.
Barefoot you say, that must have been uncomfortable.
Shoes oppress my footfreedom. I want to suffer like these people have because of YOU.
Ah yes, of course they have suffered, unlike almost every other civilized country in the past fifty-sixty years.
Dont oppress my cultural enlightenment, my spirituality.
I will try. May I inquire as to how you got here?
I took the train man.
And would it be wrong to assume you traveled fifth class?
Of course I did, I travel like the people, unlike you, capitalist!
How well you know me. But could the over crowded over air conditioned bench line car not have been avoided by an extra four dollar splurge for a bed in an equally over air conditioned but less crowded car?
Four dollars is like a days wages here man!
Obviously you know that. Well I have to love and leave you to your spoon bending, yogurt drinking and whale saving, I am a tad disgusted by the stench in here. Could that be you by any chance?
I dont waste water, don't you know it's scarce in this region man!
I see. Bon voyage and my best regards to the Dalai Lama.

One is told not to judge a book by it's cover but if I am to be judged for choosing a copy of Les Liaisons Dangereuses leather bound in black over a biodegradable cardboard copy, so be it.

After this small rant I think I should proceed to something more relevant, like Vietnam where I am writing from.
Because I have been here before I notice less the major attractions and more the minor details one sees when not staring at a pagoda. Of course Vietnam, Cambodia and Thailand can be over analysed for their beauty, culture and splendor but that has been written before by scores of travelers and so I will talk of other things. After all there is a valid reason why Angkor Wat in northern Cambodia is a world wonder. Because it truly is. I could go back time and time again and still be as surprised. What I believe needs to be avoided when traveling these countries like any other is the preconception people bring prior to visiting the country. If one is looking for Bangkoks whore-hordes and madness you will find it. If you expect poverty stricken peoples in Cambodia with a limb or two missing from the civil war you will find it. The fact remains that whores and horror can be found in every country, perhaps to different degrees but found nonetheless. Phnom Penh is wild, slightly worn and a remarkable city. What I noticed is how it has noticeably progressed in the three years since I was there last. As has Hanoi. I think Vietnam is the worlds second fastest growing economy but don't quote me on that. If someone wishes to prove me wrong feel free to google it. There are visibly more tall, new buildings and renovation in the old city around the lake or even further is equally visible. Perhaps mostly noticeable is the quality of vespas, scooters and motorcycles that dominate these streets at 50-1. Five years ago the family sat at a fish restaurant by the docks and quenched their curiosity by asking someone why there were this many motorcycles on the streets and the answer was simply money. They are cheaper and given the size of the Vietnamese an entire family could easily fit on one. Now however their bikes are more recent, more fashionable, surely more expensive. A cute Vietnamese girl wearing a yellow dress and a yellow helmet races down a street on a shiny new yellow Italian Vespa. I won't lie, after the months spent in the middle east and India I am especially sensitive to girls, dresses, shoulders and legs. Unfortunately I have become one of those gawking travelers best kept inside, only spared the embarrassment because of dark sunglasses. Like any true manchild I am supposed to despise the other sex but that damned Y chromosome cannot be kept in an all mans world for long, or at all. Simple beings, simple pleasures. Like being able to see a girl in a dress on a Vespa.
I seem to have lost track. As I was saying, the Vespa factor could indicate that this country's economy is rapidly growing. Although I am happy for this I am also glad to have seen it five and three years ago only because some cities could potentially lose some of their naked tue self or charm when they prosper so. We will just have to wait and find out five or ten years from now.

Lastly, to all my fellow members of The Sneaky Beverage Appreciation Club (fancy for all seemingly functional alcoholics) I must talk of the beers these countries have to offer. Chang, Lao, Singha, Tiger, Anchor, Angkor, Saigon, 333, Ha Noi, Laos to name a few. I am not entirely sure why they are so desirable in comparison to other regions in the world. Perhaps because of this tropical climate or because of how light they are, or seem. But a cold S. E. Asian beer in the afternoon is to die for as some old timers would put it. This could again be because of where I have recently come from, where only the suicidal venture into the lands of Syrian or local Indian beer but regardless, here at five o'clock it is Time for a Tiger.

Logging off at 17:18 local time, like I said...

Vietnam, tékk.

Saigon er heimsborg, metrópól, breiðgötur, torg, gosbrunnar, styttur, trjágöng, glæsilegt ráðhús, óperuhús, hótel og víðfrægt pósthús. Sem betur fer hefur verndarhendi verið haldið yfir byggingum sem Frakkar reistu á seinni hluta 19. aldarinnar og setja þau mjög glæsilegan svip á borgina.
Þar ferðast menn um á vespum og sú breyting hefiur orðið á vespumenningu síðan við heimsóttum síðast að það er kominn skemmtileg hjálmatískubylgja. Ungt fólk og gamalt töffast áfram með smarta hjálma og eru engin takmörk fyrir frumlegheitum í litum, mynstrum og lögun.
Þar sem við höfum heimsótt Saigon nokkrum sinnum áður og "tekið túristaspakkann" ákváðum við nú að njóta borgarinnar á fallegum veröndum með limesafa og bók. Ég held að við hjónin höfum aldrei verið svona skelfilega afslöppuð á ferðalagi áður, hingaðtil hefur þurft nálægð jökulsins til að sofna í stól um hábjartan dag.
Nú Saigondvölinni lauk eins og öllu að lokum og við stukkum uppí lestina til Hanoi seint um kvöld, spiluðum rommy og létum svo vagga okkur í svefn. Ég vaknaði í dögun og fylgdist með dagrenningu í Vietnam. Klukkan var ekki nema 0500 en vinnan á ökrunum var hafin. Hér ólíkt í Kambodiu er nóg af vatni og iðagrænir akrar eins langt og augað eygði. Vatnabufflar, endur og fiðurfé, vatnaliljur og gjöful jörð. Gul fiðrildi fylgdu okkur alla leið norður.
Vietnam er gríðar fagurt, og landslag mun fjölbreyttara og myndrænna en það sem við sáum í Kambodíu, en það var svosem bara ein ferð og segir auðvitað ekki alla söguna.
Mikill friður ríkti þarna í morgunbirtunni og erfitt að ímynda sér hernaðarbröltið og hrylling þess fyrir 35 árum.
Húsakynni vöktu athygli mína, ekki á staurum eins og í Kambodiu, enda ekki von á flóði, heldur eins til tveggja hæða rétthyrnd hús, ca. 3x10m, pastellitar dyr og gluggarammar, einfalt, snyrtilegt og hentar loftslaginu, litlir og fáir gluggar en nóg til að hleypa golu í gegn.
Grafreitir hindúa voru áberandi til að byrja með svo tóku við skrautlegir búddatrúar grafreitir eftir því sem norðar dró fjölgaði hinsvegar grafreitum fallinna hermanna.
Við borðuðum mais, egg, brauð og hrísgrjón sem við keyptum á brautarpöllum þar sem lestin stoppaði. Ekki kærðum við okkur um matarvagninn því þar sat hópur fúllyndra lestarvarða sem drakk og reykti og voru einbeittir í því að vera óliðlegir. Við ákváðum að það væri sennilega ekki allt alveg í lagi heima hjá þeim, kanske konur lestarvarða legenderiskt ótrúar.
Þannig liðuðumst við upp allt landið, dormandi, spilandi, slúðrandi, lesandi og hlæjandi því það er gott að ferðast með lest. Þegar við komum til Hanoi var fyrsta verk að setja í þvott, hver og einn er nefnilega bara með þrjá umganga af fötum, 6kg nema Rútur hann ber 7 kg því hann geymir tölvuna. Þetta heitir að ferðast létt og erum við orðin ansi flink í því. Næst á dagskránni var Pho á standi hér beint á móti og svo var gefinn frjáls tími, hver og einn gerir nákvæmlega það sem hann vill, ekkert prógramm.
Við Rútur þræddum gamla hverfið enn og aftur, fundum litlu nýlenduvöruverslunina OG kavíarinn frá Rússki ( ætlum að bjóða strákunum uppá rússneskan kavíar í lestinni til Peking) og svo gengum við og gengum þangað til við gátum ekki meir. Nautn þess að ganga í fallegu umhverfi og hreinu er engu lík eftir að hafa verið svipt þeirri gleði í tæp þrjú ár. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur.
Hanoi er ákaflega sjarmerandi, alls ólík Saigon, arfleið Frakka er hér mikil og standa minnismerki menningar þeirra víða. Hér eru bestu háskólarnir og elstu og hér er greinilega mikið að gerast því á einu ári sjáum við merki uppbyggingar og framfara. 2011-2013 á að byggja nyjan flugvöll við Hanoi og á hann að verða sá stæsti og fullkomnasti í allri Asíu, það segir heilmikið um framtíðarsýn landsins. Strákunum finnast stelpurnar í Hanoi sætari en í Saigon, ég veit svosem ekki en brosmildir og kurteisir eru Vietnamar.....nema lestarverðirnir altså.
Nú Kína og stefnan tekin á son Sólarinnar

It has been brought to my attention that...

All that you touch
And all that you see
All that you taste
All you feel
And all that you love
And all that you hate
All you distrust
All you save
And all that you give
And all that you deal
And all that you buy
Beg, borrow or steal
And all you create
And all you destroy
And all that you do
And all that you say
And all that you eat
And everyone you meet
And all that you slight
And everyone you fight
And all that is now
And all that is gone
And all that's to come
And everything under the sun...
is better in the oppressed countries than where I just came from....
Pink Floyd, Eclipse, with slight modification...
G

KAMBODIA,TÉKK.

Siem Riep í Kambódíu er ævintýrastaður. Hæst ber eðlilega hið forna konungsdæmi Ankor Wat, hallir þess og musteri, lýsingar á þeim töfrastað eru hvergi ýktar. Við ráfuðum um þessa töfraborg sem hafði týnst í skóginum í heilan dag. Klifruðum upp allt sem við gátum klifrað, kíktum alls staðar unn undir og í kring. Stór gul græn og blá fiðriðdi flugu um í stórum breiðum og við áttum dásamlegan dag. Við sigldum á Tonle Sap og skoðuðum fljótandi þorp, löbbuðum um borgina og nutum gestrisni og þjónustulundar Khmeranna.
Frá Siem Riep til Phnom Pen höfðum við ætlað að sigla en vegna þurrka var það ekki gerlegt svo við leigðum okkur lítinn mínibus og bílstjóra til að skutla okkur. Það eru 320km á milli og falleg sveit. Hrísgrjóna akrar, nýplægðir með uxa, manni og plógi biðu regnsins, menn og konur stóðu upp að mitti í ám kastandi neti eins og gert hefur verið í þúsundir ára, lítil sem engin umferð bíla og mikill friður.
Það sem er þó eftirminnilegast af þessari ferð milli SR og PP voru hópar skólastúlkna í síðum dökkbláum pilsum, hvítum blússum með hvítan hatt, svart sítt hárið bundið saman í tagl hjólandi í skóla á gamaldags hollenskum hjólum. Dásamleg sýn sem átti eiginlega heima í franskri kvikmynd.
Phnom Penh sem einu sinni var kölluð perla Asíu er gríðarfalleg og ber fyrrum nýlenduveldi vel söguna. Þar eru franskar glæsivillur, mis vel viðhaldið milli asískra halla og mustera. Borgin er hrein og falleg, staðsetning við Mekong falleg. Þar sigldum við mikið, skoðuðum söfn og hittum frænku Rúts og strákanna, Ernu Eiríksdóttur sem býr þar og hefur dvalið langdvölum í SA Asiu.
Í morgun áður en fuglarnir vöknuðu stukkum við svo enn upp í bíl og komum um hádegi til Ho-chi-Minh borgar, eða Vespuborgarinnar sætu, Saigon eins og við köllum hana.
Keyptum lestarmiða frá Hanoi til Bejing, það tók svolítinn tíma því enginn talaði ensku á járnbrautarstöðinni en allt gekk það þó með gagnkvæmum vilja, fengum okkur GogT á þakinu á Majestic. Á morgun ný ævintýr.

THAILAND, CHECK.

We flew in to Bangkok just 24 hrs after the curfew was lifted, convenient as our hotel was in the Sukhumvit area. Skeletons of burnt malls were evident but life seemed to go on just as usual. There were a few things on the schedule, the sleeping buddah and the Royal Palace, both breathtaking but having fullfilled the touristic obligarions we wandered around, sailed on the river, ate at the old lokal foodmarket and enjoyed the CLEAN and beautiful Bangkok.
Early this morning we jumped on an open train to the Poiphet border, five hours of Thailand sightseeing, I can state that it is a gem.
The crossing over the border was quick and efficient, and in Siem Riep we booked into the golden banana ( thank you for the tip Marja) hotel, a splendid,chick smart,small hotel run by a Dutch man. Rútur has eaten his first marinated insects and is in seventh heaven and now we are heading for the culinaries of the Khmer people